Γράφει η Μαριάννα Βασιλείου
Κι αν στις μικρές διαδρομές σου εσύ δεν έφτασες ποτέ εκεί που πραγματικά ήθελες, αν ήθελες τόσο πολύ να ζήσεις κι όμως κατέληξες να ζεις πάντα στο περίπου, σ’ αυτό που φαινόταν αρκετό. Κι αν έχεις πληγωθεί τόσο πολύ και ενώ συνέχιζες να προσπαθείς ενώ είχες χάσει το θάρρος σου κι όμως το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο. Πάντα εσύ ο χαμένος και πάλι μόνος με τις ελπίδες όλο και να λιγοστεύουν και με τους ανθρώπους όλο και πιο πολύ να σε φθείρουν παρά να σου κάνουν αληθινά καλό.
Και ενώ μέχρι τώρα το να διαλέξεις το μοναχικό και ασφαλή δρόμο φαινόταν η μόνη λύση τώρα πια δε σου αρκεί αυτό, δε μπορείς άλλο με τους συμβιβασμούς, όταν παίζεις με τα ρέστα σου, δε σε παίρνει για ένα ακόμα χαμένο παιχνίδι. Έχεις χάσει αρκετά, έχει έρθει η ώρα να κερδίσεις, σου αξίζει μια νίκη. Γιατί μόνο όταν έχεις βιώσει την απόλυτη απόρριψη, είσαι ικανός να ξεπεράσεις τα όρια σου.
Πώς να το κάνουμε δεν γίνεται να μένουν πάντα όλοι οι άλλοι ικανοποιημένοι και εσύ να έχεις μάθει όλη σου τη ζωή, να μη ζητάς ποτέ τίποτα. Σταματά μια ζωή να τους δίνεις και μετά να παρακαλάς μια ζωή σαν ζητιάνος για λίγη αγάπη. Αν δε μπορούν, να μη μπορείς ούτε εσύ, αν δε μπορούν, αν απλά δεν το ‘χούν, ας τους και τράβα παρακάτω.
Έλκουμε συνήθως ανθρώπους μη διαθέσιμους και συναισθηματικά αναλφάβητους από ανασφάλεια ότι δε θα βρούμε ή ότι δεν αξίζουμε κάτι καλύτερο και εκεί κάπου το χάνουμε. Αντίθετα όταν σταματήσουμε να κάνουμε εκπτώσεις στα θέλω μας, τότε η ενέργεια μας είναι ακαταμάχητη προς τα έξω. Οι σωστοί άνθρωποι στη ζωή μας έρχονται μόνο όταν δε μας απασχολεί πια να αρέσουμε σε κάποιον γιατί είμαστε όπως είμαστε κι όποιος θέλει μένει κι όποιος δε μπορεί φεύγει. Έτσι πάει γιατί κάποια στιγμή και υπομονή έχει και τα όρια της. Όποιος δε μπορεί πηγαίνει σπίτι του, όποιος αγαπάει μένει, επιμένει, καταλαβαίνει και δε κοιτάει τον εαυτούλη του!
Γι’ αυτό μην είστε παρτάκηδες γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς κάποια στιγμή ξυπνάνε τα κοροΐδα και να θυμάστε ότι όπως φέρεστε εγωιστικά και επιπόλαια κάποια στιγμή θα σας φερθούν. Αν δεν θέλετε με κάποιον λήξτε το, μη κρατάτε κάποιον στη ζωή σας για να κάνετε τη πλάκα σας διότι θα έρθει η ώρα που θα κάνει κι αυτός τη δική του και πιστέψτε με αυτός που δε θα γελάσει καθόλου θα είστε εσείς. Να είστε καθαροί για να είναι και οι άλλοι μαζί σας, μονόπλευρα δε λειτουργεί τίποτα.
Αν δεν υπάρχει αγάπη εκεί έξω, αν δεν υπάρχει ενσυναίσθηση, αλήθεια και τρυφερότητα είμαστε απλά ρομπότ, μηχανές που κάνουμε απλώς τη δουλειά μας. Αγαπώ θα πει κατανοώ, υπάρχω, διασχίζω και διασχίζομαι, οδηγώ και οδηγούμαι. Κι είναι τόσο δυσεύρετο αυτό το ρήμα και τόσο σπάνιο να συμβεί και είναι τόσο λογικό, τόσοι άνθρωποι να μένουν μόνοι από την απογοήτευση τους πως αυτό το αληθινό που ψάχνουν δεν υπάρχει εκεί έξω. Και το ερώτημα παραμένει έχουμε άραγε την δυνατότητα να αγαπήσουμε πραγματικά και να αγαπηθούμε;
Η απάντηση δική σας.
