Σε παρακαλώ, μην μου πεις “για πάντα”. 

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Μην μου πεις “για πάντα”. 
Έλα και μείνε για λίγο. Όσο να μοιραστούμε έναν καφέ και δυο βλέμματα. 
Μείνε να περπατήσουμε μέσα στην πόλη και να σε τραβάω από μαγαζί σε μαγαζί και να σου δείχνω δίσκους και βιβλία. 
Μείνε να ακούσουμε μουσικές και να μοιραστούμε δυο σουβλάκια σ’ένα παγκάκι και να κοιτάμε από ψηλά την Αθήνα. 

Μείνε για όσο κρατάει ένα σ’αγαπώ, μα μην μου πεις “για πάντα”. 
Δεν θέλω την υπόσχεση, δεν θέλω την προσδοκία, δεν θέλω την ελπίδα. 
Δεν θέλω να βασιστώ και να πιστέψω. Δεν θέλω να κάνω όνειρα και να φτιάξω μια ζωή βασισμένη στο δικό σου “για πάντα”. 

Βλέπεις όταν εσύ ξεστομίζεις το “για παντά” εσύ μπορείς να το λες χάριν της στιγμής, της έντασης, του έρωτα, μα εγώ, το ακούω, το υπολογίζω, το μετράω και το καταχωρώ μέσα μου. 

Κι εκεί που το καταχωρώ, λέγεται καρδιά και μέσα της γεννιέται η προσδοκία. 
Και κάθε φορά που η προσδοκία, γίνεται απογοήτευση, ένα κομμάτι της πονάει, σκληραίνει κι εντέλει πεθαίνει. 

Γι’αυτό σε παρακαλώ, μην μου πεις “για πάντα”. 
Πες μου μόνο πως ήρθες για να μείνεις, να πιούμε έναν καφέ.