Ήσουν το ψέμα μου, το πιο μεγάλο

Γράφει η Γεώρα

Ήσουν το ψέμα μου το πιο μεγάλο. Και σαν το ψέμα αυτό δεν έχω αγκαλιάσει άλλο, με τόση τρυφερότητα. Ειρωνεία μάτια μου, εγώ που σε φώναζα αλήθεια, να είσαι το ψέμα μου.

Βέβαια θα μου πεις, εμείς οι άνθρωποι ορισμένες φορές, επιλέγουμε να μας λέμε ψέματα. Για να ζήσουμε λίγο στο ροζ συννεφάκι. Για να πάρει χρώμα ο αέρας από αυτό που αγαπάμε. Για να νικήσουμε αυτό που μας νικάει και το βλέπουμε. Για εκείνο το χαρούμενο τέλος που θέλουμε. Για να υπερτερήσει το δικό μας το ¨πολύ¨ και όχι το λίγο.

Για να βρει υπόσταση το συναίσθημα. Για να κοιτάξουμε τη λύπη κατάματα και να την ξεγελάσουμε. Για να γεννηθεί ξανά ο κόσμος από το πείσμα μας. Και η λαχτάρα μας για έναν έρωτα δυνατό, αξίζει το ρίσκο μας και μας κάνει ακόμα πιο πεισματάρηδες. Μας καίει το μέσα μας και κάνει τα λόγια και τις πράξεις μας, να έχουν κάτι από εμάς.

Έλα όμως που την αλήθεια τη βλέπουμε. Και όταν φτάσει η μέρα που θα τα παίξεις όλα για όλα, είναι και η μέρα που η αλήθεια που θέλαμε να ισχύσει, τελικά καταρρέει μπροστά μας. Η πραγματικότητα γίνεται αποδεκτή.

Δεχόμαστε το ρίσκο της παρουσίας, να γίνεται απουσία. Την ημέρα που θα παίξουμε και το τελευταίο μας χαρτί, είναι και η μέρα που τελειώνουμε τα πάντα.

Και εγώ που σε φώναζα αλήθεια, πλέον ξέρω πως ήσουν το ψέμα μου το πιο μεγάλο. Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ άλλο να σε αγκαλιάζω με τόση τρυφερότητα. Ως εδώ ήταν!
Ήσουν το ψέμα μου το πιο μεγάλο και είναι κρίμα τελικά που καταχωρήθηκες έτσι στο συρτάρι της καρδιάς!