Γράφει η Γεώρα
Εκείνα που μας χώριζαν δεν ήταν λίγα. Μα ούτε και εκείνα που μας ένωναν ήταν λίγα. Και δεν μπορώ να καταλάβω πως αφήσαμε να νικήσουν όσα μας χώριζαν. Σε ένα παιχνίδι πενήντα-πενήντα κέρδισαν τα εμπόδια.
Ίσως να φταίει που φοβόμαστε την ευτυχία. Ίσως να φταίει που τρέμουμε στην ιδέα μήπως δεθούμε με έναν άνθρωπο. Ίσως να φταίει η ιδέα πως σχέση είναι θηλιά στο λαιμό. Και ξεχνάμε πως είναι και μοίρασμα στιγμών. Ίσως να φταίνε οι πληγές και το παρελθόν και παίρνουμε βραβείο ανοησίας μιας και παραλείπουμε πως ζούμε στο παρόν.
Ίσως να φταίει που τα σ’αγαπώ τρομάζουν! Που το να νιώθεις ζωντανός από συναίσθημα είναι απρόσμενα ωραίο μα και ξένο και αντί να πας προς το φως, φεύγεις για το σκοτάδι.
Ίσως να φταίει η στιγμή. Ίσως!
Άστο, τι νόημα έχει, αφήσαμε να νικήσουν όσα μας χώριζαν και ήταν μισό βήμα προς το φως η νίκη για όσα μας ένωναν.
Ίσως να φταίει που δεν συγχρονιστήκαμε. Ή που ερωτευτήκαμε!