Δεν θέλω την ασφάλειά μακριά σου.. θέλω το μαζί κι ό,τι γίνει!
Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Φοβάσαι; Κι εγώ. Φοβάμαι την ανώμαλη προσγείωση από το ροζ σύννεφο. Έχουν περάσει χρόνια από τότε που ήμουν έφηβη και πίστευα στο “για πάντα” των ερωτευμένων. Ήμουν βολεμένη, όσο πατούσα γερά με τα δυο μου πόδια στο έδαφος κι ήμουν εγώ εκείνη που σου είχε πει πως όλα τα ωραία κρατάνε λίγο.
Θυμάσαι; Αυτό όμως που δε σου είπα τότε, είναι πως αυτό το “λίγο” μας, θα είναι γεμάτο από “πολύ” τελικά, γιατί μόνο έτσι θα αξίζει. Γι’ αυτό και θα μιλάμε πολύ, θα γελάμε πολύ, θα τραγουδάμε πολύ, θα ερωτευόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ.
Θα ξενυχτάμε πολύ, θα μου λείπεις πολύ και πολύ θα με σφίγγεις στην αγκαλιά σου όταν με βλέπεις. Θα σου θυμώνω πολύ, θα με φιλάς πολύ, κι εγώ θα σου ζητάω πάντα ένα ακόμα φιλί.
Θα ονειρευόμαστε και θα τολμάμε να κάνουμε σχέδια για το αύριο· σαν να μην ακούσαμε ποτέ μας τη λέξη “φθορά”.
Και πού ξέρεις, ίσως αγοράσουμε κι ένα τροχόσπιτο και γυρίσουμε όλο τον κόσμο, για να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει από παντού.
Φοβάσαι ακόμα; Κι εγώ. Όμως φοβάμαι πολύ περισσότερο να συνεχίσω να ζω ασφαλής μακριά σου.
Τώρα φοβάσαι; Ούτε εγώ. Τώρα μαζί. Τώρα πολύ…