Κατάφερα, να μην μπορώ να σε μισήσω..

Γράφει ο Θανάσης Πετρόπουλος

Μετά από έναν χρόνο, κατάφερα να μην μπορέσω να σε μισήσω.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι το μίσος, είναι το κατασκεύασμα του μυαλού για να προστατεύσει την καρδιά, να σταματήσει να πονάει πλέον.

Να ξεχάσει εκείνο το σαββατιάτικο καλοκαιρινό πρωινό, που όταν σε ρώτησα “για τι πράγμα θες να σε θυμάμαι”, και απάντησες «Για τα όμορφα» και εγώ αστραπιαία χαμογελώντας σου απάντησα «Αυτό δεν γίνεται».

Σημασία σε μια σχέση ζωής που έχεις με έναν άνθρωπο είναι και το φινάλε που δίνεις. Εκεί φαίνεται πόσο πραγματικά τον αγάπησες και τον εκτίμησες.

Να παίζεις τα ρέστα σου, να τσαλακώνεσαι, να τερματίζεις το συναίσθημα και ας τσακιστεις. Και αφού προσπάθησες, να φύγεις με αξιοπρέπεια. Χωρίς βρισιές. Με ένα μεγάλο φιλί και ένα κρυφό δάκρυ. Και ύστερα να αποχωρίσεις με το κεφάλι ψηλά, κοιτάζοντας τον ουρανό, γεμάτος υπερηφάνεια γνωρίζοντας ότι πλεόν έπαιξες τα ρέστα σου.

Ή μπορείς να το βάλεις στα πόδια. Αποφασίζοντας μόνη σου για το μέλλον μας και απλά φεύγοντας με κατεβασμένο κεφάλι χωρίς να υπολογίσεις τον επί έξι χρόνια σύντροφο σου ξεστομίζοντας ηλίθιες δικαιολογίες για να ξεμπερδέψεις μια και καλή.

Στα τελευταία λεπτά πριν τον αποχωρισμό σου είχα πει: «Δεν θα φωνάξω, δεν θα βρίσω, δεν θα προσπαθήσω να σε ξαναπείσω. Αλλά όταν σου συμβεί στο μέλλον κάτι αντίστοιχο με αυτό που συμβαίνει με εμάς αυτή την περίοδο, θυμήσου μας»

Γιατί η ζωή όσο σκληρή και να είναι, επιστρέφει συμπεριφορές. Και δεν ξεχνά.
Αλήθεια προσπάθησα να σε μισήσω. Αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Γιατί μόνο η αγάπη ήταν το μοναδικό συναίσθημα που έμαθα να νιώθω για ΄σενα. Στο τέλος, πάντα νικά η αγάπη.

Και η ζωή ανταμείβει πάντα τους ανθρώπους που τιμούν και μοιράζουν αγάπη. Σπείρε την και ίσως φυτρώσει.