Και όταν μου χαμογέλασες, μου χαμογέλασε ο κόσμος όλος.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Και όταν μου χαμογέλασες, μου χαμογέλασε ο κόσμος όλος. Από εκείνη την πρώτη στιγμή, εκείνο το μεγάλο και λαμπερό χαμόγελο, κατάλαβα ότι εμείς οι δύο θα μπλέξουμε. Και δεν θα είναι από εκείνα τα χαλαρά μπλεξίματα, αλλά από εκείνα που θα σε στείλουν και δεν θα ξέρεις από πού σου ήρθε. Αρκούσε ένα σου χαμόγελο, ένα «καλησπέρα, χάρηκα» και όλα ήρθαν μπροστά μου.

Δεν υπήρχε ισορροπία πια στη ζωή, αδημονούσα να σε ακούσω, να σε δω. Ήθελα να έρθει η ώρα να σε δω και να μου μιλήσεις. Πώς κατάφερες μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να με μαγέψεις, γαμώτο; Πότε πρόλαβες να με «κατακτήσεις» δεν μπόρεσα να καταλάβω.

Κάθε φορά που μιλάς, έχω την ανάγκη απλά να σε κοιτάω, να σε ακούω, και εσύ να συνεχίζεις να μιλάς. Θέλω απλά να σε ακούω, να περιβάλεις με τη φωνή σου και την ύπαρξή σου τον κόσμο γύρω μου.

Πόσο οξύμωρο, όμως, μέσα σε τόση μαυρίλα και σαπίλα που έχει ο κόσμος έξω, εγώ να θέλω να σε κοιτάω, να σε ακούω και να σε βλέπω. Μόνο αυτό.

Χαμογέλα μου, να χαμογελά ο κόσμος γύρω μου. Μίλα μου για να σπας τη μονοτονία του κόσμου μου. Και εγώ θα σε ακούω συνέχεια. Το υπόσχομαι.