Ήσουν εσύ ο λίγος ή λίγο ήταν αυτό που ένιωσες;

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Κι αν κάποτε σε ρωτήσουν για μένα, πες τους, πως ήμουν ένα κορίτσι που νοιάστηκε πολύ, αλλά εσύ της φέρθηκες σαν μαλάκας.

Ναι σαν μαλάκας!

Σ’ενοχλεί που το ακούς;

Ξέρεις πόσο ενόχλησε εμένα το ψέμα σου;

Ξέρεις πόσο πόνεσε να σε βλέπω να φεύγεις;

Ξέρεις τι νιώθω κάθε φορά που σε κοιτάζω και θυμάμαι πόσο πολύ προσπάθησες για να με φέρεις κοντά σου;

Και τα κατάφερες και σου είπα μπράβο αλλά δεν θα’ναι εύκολα. Κι εσύ μου απάντησες «Για μένα είναι τα δύσκολα»

Ρε συ!!!!! Δεν πρόλαβαν καν να έρθουνε τα δύσκολα. Δεν προλάβαμε καν να το ζήσουμε.

Ξαφνικά εκεί που με είχες στην αγκαλιά σου κι ο κόσμος όλος έμοιαζε παραμύθι, είπες «Δεν μπορώ, φοβάμαι»

Φοβάμαι για όλα όσα νιώθω, φοβάμαι για όλα όσα νιώθεις, φοβάμαι για όλα όσα θα’ρθουν.

Κι έτσι απλά έφυγες.

Κι εγώ που νοιάστηκα για το ποιος είσαι

Κι εγώ που νοιάστηκα για το πως είσαι

Κι εγώ που νοιάστηκα όχι μόνο για το παρόν αλλά και το μέλλον σου, που νοιάστηκα όχι μόνο για το έξω σου, αλλά για το γεμάτο σκοτάδια μέσα σου, έμεινα πίσω να σε κοιτάζω από μακριά, να συνεχίζεις να χάνεσαι σε ένα ψεύτικο βλέμμα σε ένα ψέμα που απλά σε βολεύει.

Ήσουν εσύ ο λίγος ή λίγο ήταν αυτό που ένιωσες;