Γράφει η Ιωάννα Παυλίδου
Δεν θα το παραδεχτείς.
Θα συνεχίσεις να λες πως έκανες το σωστό. Πως έφυγες την κατάλληλη στιγμή, πως δεν γινόταν αλλιώς, πως εμείς ήμασταν λάθος από την αρχή.
Αλλά ξέρεις τι δεν μπορείς να αλλάξεις;
Το πώς ένιωθες όταν ήσουν μαζί μου.
Γιατί εγώ δεν ήμουν η σταθερότητα. Δεν ήμουν η λογική σου επιλογή, η ήρεμη λύση, η ασφάλεια. Δεν ήμουν αυτό που έπρεπε.
Ήμουν αυτό που δεν μπορούσες να αντισταθείς.
Το λάθος που έκανες συνειδητά. Το λάθος που ήξερες πως θα σε διαλύσει, αλλά το διάλεξες ξανά και ξανά, γιατί κανένα σωστό δεν σου έδωσε ποτέ αυτό που σου έδωσα εγώ.
Δεν μετρούσα τις κινήσεις μου, δεν πρόσεχα τα λόγια μου, δεν έφτιαχνα σενάρια για το αύριο. Ήμουν το τώρα σου. Το απόλυτο, το ακατέργαστο, το ανεξέλεγκτο.
Και το ήθελες αυτό.
Αλλά δεν άντεχες να το κρατήσεις.
Οπότε διάλεξες το σωστό. Το τακτοποιημένο. Το ασφαλές.
Μόνο που το σωστό δεν σε κάνει να τρέμεις. Δεν σε κάνει να καις. Δεν σου χαρίζει εκείνες τις στιγμές που ξέρεις ότι θα σε στοιχειώνουν μια ζωή.
Κι όσο κι αν συνεχίσεις να λες πως έκανες τη σωστή επιλογή, μέσα σου ξέρεις την αλήθεια.
Εγώ ήμουν το λάθος που απόλαυσες περισσότερο απ’ όλα σου τα σωστά.
Και αυτή τη φορά, δεν μπορείς να το πάρεις πίσω.
