Γράφει η Γεώρα
Θα φύγω, σου είπα!
Δεν είχα σκυμμένο το κεφάλι. Σε κοιτούσα στα μάτια.
Ξαφνιάστηκες. Δεν το περίμενες.
Γιατί για σένα όλα ήταν καλά. Μα δεν ήταν!
Περίμενα καιρό. Έκανα υπομονή. Πίστευα πως κάτι θα αλλάξει.
Ήμουν εκεί. Σε στήριζα σε όλα. Σου έπαιρνα τη λύπη. Σου χάριζα τη χαρά.
Στις δυσκολίες, σαν βράχος που βρίσκεται πάνω του ο φάρος, για να μη χαθείς, να τον χτυπούν τα κύματα, για να μη λυγίζεις.
Και περίμενα. Περίμενα για λίγη στοργή όπως πρώτα.
Για λίγη αγάπη! Καταλαβαίνεις, ζητιάνευα αγάπη. Ζητούσα να μου δώσεις το αυτονόητο σε μια σχέση.
Πώς γίνεται αυτό ; Πες μου πως, με τόσα που σου έδινα, εσύ να μην μπορούσες να μου δώσεις, μια στάλα αγάπης ; Πώς γίνεται να έγινα το δεδομένο σου ; Πώς γίνεται να μην σε ένοιαζε πλέον ; Πώς άλλαξες έτσι;
Οι σχέσεις θέλουν δύναμη! Θέλουν διεκδίκηση καθημερινή. Όχι δεν σημαίνει πως επειδή πλέον είμαστε μαζί, όλα τα άλλα έλαβαν τέλος! Εκεί είναι που έρχεται το οριστικό τέλος. Σε αυτό το σημείο.
Δεν είμαι και δεν είσαι δικός μου, αν κάθε μέρα δεν στο δείχνω και δεν μου το δείχνεις. Αν κάθε μέρα δεν διεκδικούμε ο ένας τον άλλον, σαν πρώτα.
Τι σημαίνει πέσαμε στη ρουτίνα ;
Και αφού έπεσες ρε γαμώτο γιατί δεν το άλλαξες ; Αφού έβλεπες πως το πάλευα ακόμα.
Και πραγματικά το πάλεψα μέχρι τέλους. Αλήθεια σου λέω! Αλλά δεν αντέχω άλλο.
Δεν σε πρόδωσα! Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο σε εμένα και ύστερα σε εσένα. Δεν θα μου το συγχωρούσα ποτέ!
Αλλά πλέον στέρεψα. Πόση αγάπη να πλάσω ;
Τελείωσε!
Γι’αυτό σε αφήνω. Και όχι δεν αισθάνομαι ενοχές. Με άφησες. Ενώ εγώ σου κρατούσα το χέρι σφιχτά ακόμα και όταν έγινε γκρίζος ο ουρανός, για να μη χωρίσουμε, εσύ με άφησες. Και μάτωσα εγώ!
Γι’αυτό θα φύγω! Δε γίνεται άλλο. Δεν πάει παρακάτω.
Τώρα το βλέπεις, τώρα που σου το είπα. Τώρα κατάλαβες. Τώρα που είναι αργά!
Θα φύγω, σου είπα, είναι οριστικό!
Και έμεινες παγωμένος, σχεδόν μαρμαρωμένος!
Και έφυγα!
Βγήκα να διεκδικήσω ξανά τη ζωή που ονειρεύτηκα, ξανά τον έρωτα που ήθελα, ξανά την αγάπη!
Γιατί δεν είναι οι άνθρωποι αντικείμενα, τόσα σου δίνω, μου ανήκεις! Όχι οι άνθρωποι είναι ψυχές, άλλοτε ευαίσθητες και άλλοτε σκληρές. Για τους δικούς τους λόγους, ντύνονται με σκληρότητα και ύστερα την πετάνε, ηρεμούν πάλι και ομορφαίνουν!
Οι άνθρωποι είναι ψυχές που γεννιούνται από αγάπη! Και για να ζήσουν, χρειάζονται αγάπη!
Ελπίζω, κάποτε να με καταλάβεις. Να κατανοήσεις τον λόγο που σε άφησα!
Δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς αγάπη! Τι ζωή να έχει δίχως αυτή στο πλευρό του…
Other Articles
