Εκείνη τη νύχτα, σε είχα χάσει..

Γράφει η Ελένη Σάββα

Χθες φοβόμουν να σου μιλήσω. Κοίταζα τα μάτια σου βαθιά κι αναρωτιόμουν: Ήσουν η αλήθεια; Κι αν δεν ήσουν η αλήθεια τότε τί ήσουν; Ένα ψέμα που φοβόμουν να σπάσω; Κι αν ήσουν ψέμα, γιατί ήσουν τόσο όμορφο;

Λέξη δεν μπορούσα να πω. Λες και με είχαν φιμώσει. Εγώ, που μπορούσα να μιλάω πάντα για ώρες, τώρα δεν είχα λέξεις. Λες και μου τις είχαν κλέψει. Δεν μπορούσα καν να τις ψάξω, ήταν αδύνατο. Σε κοιτούσα για ώρα κι αναρωτιόμουν, σε κοιτούσα χωρίς να μπορώ πια να κοιτάξω την καρδιά σου.

‘Γιατί η καρδιά αντέχει τα ψέματα;’ ρωτούσα και ξαναρωτούσα τον εαυτό μου. Η απάντηση πουθενά. Ένιωθα τόση ανασφάλεια, κι ήταν η πρώτη φορά που δεν μπορούσα να κρυφτώ στην αγκαλιά σου. Ήταν η πρώτη φορά που δεν έψαχνα την αγκαλιά σου. Σε είχα χάσει, μια για πάντα. Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο παρά μόνο εκείνο το βράδυ για να το καταλάβω.

Όλα ήταν πια αλλιώς, όλα ήταν άδεια από ‘σένα. Ακόμα κι εγώ! Εγώ εκείνο το βράδυ άδειασα τόσο που δεν είχα δάκρυα. Σε κοιτούσα, μα έβλεπα ένα κενό.

Κι όλες οι στιγμές μας πέρασαν ξαφνικά μπροστά από τα μάτια μου, κι έμοιαζαν όλες σαν ένα γυαλί που έσπαγε σιγά – σιγά.

Εσύ, πουθενά. Δεν υπήρχες πλέον πουθενά, ούτε στο χθες μου, ούτε στο αύριο. Και για ένα περίεργο λόγο, τίποτα δεν σε ζητούσε πια. Ούτε καν η αγκαλιά μου. Αυτό ήταν ανεξήγητο για μένα. Δεν το χωρούσε ο νους μου πως ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει από “τα πάντα”, “το τίποτα”. Και δεν σου κρύβω πως για καιρό έφταιγα τον εαυτό μου. Προσπαθούσα μέσα μου, να βρω το λάθος.

Έψαχνα μάταια. Η καρδιά δεν μπορεί να είναι λάθος, η καρδιά ξέρει μόνο να νιώθει. Μπορείς να ζητήσεις από την καρδιά να σκεφτεί; Θα το κάνει με την αγάπη, όχι με την λογική.

Εκείνη τη νύχτα, σε είχα χάσει! Μια για πάντα…