Aρκετά ξεθώριασα μακρυά σου, αγάπη μου

Γράφει η Luna Punk

Ξημέρωσε κι ακόμα να φανείς…
Κι είναι που δεν με κυκλώνει πιά το κενό της απουσίας σου. Συνήθισα.
Με κυριεύει όμως μια θλίψη σε κάθε δειλινό που πιά δεν σε προσμένω.
Έπαψα βλέπεις να πιστεύω σ’εσένα, σ’εμένα, σε μάς.
Έπαψα να ελπίζω πώς μία μέρα θα φανείς.
Κράτησα λίγη θάλασσα για πάρτη μου.
Φόρεσα κοχύλια στα μαλλιά και μου χάρισα για μια στιγμή την ξεγνοιασιά της νιότης. Γιατί μου αξίζει. Γιατί αρκετά ξεθώριασα μακρυά σου.
Στην αρχή μου φάνηκε ακατόρθωτο. Η ψυχή μου βλέπεις, ήταν σακατεμένη.
Νόμιζα πώς είχα γκρεμιστεί στα βράχια κι επιστροφή δεν είχα.
Κι απλά στεκόμουν στην ακροθαλασσιά και περίμενα.
Και το πίστευα ολόψυχα πώς μία μέρα θα φανείς… μα δεν φάνηκες.
Κι είναι πλέον αργά.
Έπαψα πλέον να φοβάμαι, έπαψα πιά να προσμένω.
Κράτησα στις χούφτες μου λίγους κόκκους άμμου, τους άφησα να γλυστρήσουν απαλά…και τότε το είδα καθαρά.
Έτσι γλυστράει κι η ζωή μέσα απ’τα χέρια μου και δεν μπορώ να την κρατήσω.
Τι κι αν την ξόδεψα την περισσότερη μ’εσένα να προσμένω…όση μου απομένει θα τη γευτώ μέχρι τέλους.
Κι απο’δώ και μπρός θα χτίσω το παλάτι μου και’ κεί θα κατοικήσω.
Θα ρίχνω βοτσαλάκια στο γυαλό, θα χορεύω με ξέπλεκα μαλλιά, θα τρέχω ξυπόλητη αφήνοντας τα σημάδια μου στην άμμο.
Θ’αφεθώ στον αέρα που φυσάει κι ιστορίες καινούργιες μου ψιθυρίζει στ’αυτιά.
Θ’αφήσω την αλμύρα επάνω στο κορμί μου μέχρι να μου κάψει όλες τις πληγές.
Και τον Ήλιο, και τον ήλιο θ’αφήσω να με λούσει με τις χρυσές αχτίδες του.
Θα παραδοθώ στο φώς του.
Και την μαγεία του φεγγαριού, θα την κρατήσω για πυξίδα.
Κι όσο για’σένα…σε απαλλάσσω από το βάρος της προσμονής μου.
Είσαι ελεύθερος να τριγυρίζεις σε άλλους κόσμους, στον δικό μου πλέον δεν χωράς.
Ο μύθος σου έσβησε για πάντα μέσα μου.
Κράτησα μονάχα αυτά που χρειαζόμουν για να ξαναβρώ τη λάμψη μου.
Κράτησα λίγη θάλασσα για’μένα κι ένα αστέρι που έπεφτε.