Τι να την κάνω τη σπίθα που ανάβεις, αν δεν είσαι έτοιμος να το ζήσουμε;

Γράφει η Γεώρα

Σε έψαχνα. Σε έψαχνα παντού. Και ήλπιζα. Ήλπιζα πως κάπως, με κάποιο τρόπο θα σε έβλεπα μπροστά μου.

Ήλπιζα κάθε βράδυ για μία καληνύχτα σου. Ήλπιζα κάθε πρωί για μία καλημέρα σου. Ήλπιζα για ένα σημάδι σου! Για να έχω να λέω πως αξίζει που ακόμα θέλω να το παλέψω. Αξίζει που ακόμα παλεύω. Που δεν σε διαγράφω.

Κάθε βράδυ εγώ σε καληνυχτούσα. Κι’ας μην το ήξερες. Βλέπεις νοιάστηκα πάρα πολύ για σένα και ήθελα και εγώ να δω, αν και εσύ θα νοιαστείς για μένα. Αν θα με ψάξεις. Αν θα ρίξεις τον εγωισμό σου κάτω και θα επιχειρήσεις να με δεις, να μου τηλεφωνήσεις. Ήθελα να σε δω έξω από την πόρτα μου!

Ναι, βλέπεις ακόμα φοράω τον ρομαντισμό σαν ρούχο αγαπημένο πάνω μου και ήθελα όσο τίποτε άλλο να σε δω ένα βράδυ καθώς θα γύριζα από τη δουλειά, από την τρέλα και την πίεση της ημέρας, να ήσουν εκεί, έξω από την πόρτα μου, για να με πάρεις απλά μια αγκαλιά.

Και κάθε μέρα ήλπιζα. Και εσύ δεν υπήρχες. Δεν έκανες τίποτα. Χάθηκες. Έτσι κι’ εγώ αποφάσισα να προχωρήσω. Και εκεί που είπα τέλος, εσύ εμφανίστηκες. Πήρες τηλέφωνο. Έπειτα από αρκετό καιρό. Περίεργα παιχνίδια που παίζει η ζωή.

Η ψυχή έμενε πίσω σε εσένα και εγώ προχωρούσα μπροστά και όταν αποφάσισα να την πάρω και εκείνη μπροστά στα βήματά που κάνω για να είμαστε ένα, εμφανίστηκες εσύ ξανά.

Γιατί; Γιατί τώρα που είπα πως πλέον δεν με νοιάζει; Γιατί τώρα που από εσένα δεν περιμένω πλέον τίποτα; Γιατί τώρα; Και από μια λάθος συγκυρία, εγώ δεν έλαβα ποτέ εκείνο το μήνυμά σου. Και τώρα μου μιλάς και με ρωτάς γιατί δεν σου απάντησα ποτέ και μου δείχνεις το μήνυμα.

Και εγώ σου εξηγώ. Και τα βλέμματα μας λένε πολλά περισσότερα από όσα τολμάμε να πούμε. Και όλο αυτό μοιάζει σαν ένα κακόγουστο αστείο.

Και δεν μπορώ να πιστέψω πως είσαι εδώ. Είσαι πάλι μπροστά μου. Πάλι με πλησιάζεις. Πάλι ανάβεις την σπίθα. Πάλι γεννιέται η ελπίδα. Όμως έρχεται εκείνο το “αλλά” που τα ανατρέπει όλα.

Τι να το κάνω τώρα που εσύ είσαι εδώ αλλά δεν έχεις βρει ακόμα το θάρρος να μου μιλήσεις; Τι να κάνω που το μπροστά μοιάζει σαν τη μόνη σωστή λύση; Τι να κάνω που φοβάμαι πως θα μείνεις στα απωθημένα και θα σε ψάχνω κάποια βράδια απεγνωσμένα;

Τι να κάνω με εκείνη την πλευρά μου που η ψυχή της χορεύει τρελά από την χαρά της; Τι θα γίνει με εσένα και με όλα εκείνα που δεν τολμάμε να αγγίξουμε; Άραγε πόσο ακόμα είμαστε διατεθειμένοι να μας συντρίψουμε;

Από την άλλη όμως σκέφτομαι πως ίσως είναι καλύτερα να παραμείνουμε γραμμές παράλληλες και έτσι απλά να μας αγαπήσουμε! Πάντα τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά να είμαστε! Και ίσως κάποτε βρούμε και το θάρρος για να μας συγχωρήσουμε!