Κάνε με να σ’ εμπιστευτώ, να αφεθώ, να σ’ αγαπήσω.
Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Με ρωτάς γιατί δεν εμπιστεύομαι. Τι να σου λέω τώρα… Και τι να καταλάβεις; Δεν είναι που δε θέλω να εμπιστευτώ, είναι που όσους εμπιστεύτηκα με πρόδωσαν. Έρωτες, φίλοι, σύντροφοι, άνθρωποι που μπήκαν με θόρυβο στη ζωή μου κι έφυγαν κάποια νύχτα αθόρυβα σαν τους κλέφτες. Άνθρωποι γεμάτοι υποσχέσεις και λόγια μεγάλα. Άνθρωποι που χωρίς ενοχές πήραν από μένα όλα όσα είχα να τους δώσω, δίνοντας μόνο όσα τους περίσσευαν. Άνθρωποι που με χρησιμοποίησαν για να καλύψουν κάποιο κενό τους και ύστερα με πρόδωσαν, με άφησαν, με ξέχασαν.
Πώς λοιπόν τώρα να μπορώ να εμπιστευτώ; Πολλές αγάπες γνώρισα, μα ελάχιστες ήταν αληθινές. Οι υπόλοιπες ήταν ανάγκες μασκαρεμένες, ανάγκες που κρύφτηκαν πίσω από τη μάσκα της αγάπης για να μπορέσουν να ικανοποιηθούν. Άνθρωποι που έμειναν μαζί μου για τόσο μοναχά όσο χρειάζονταν εκείνοι, κι ύστερα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό εξαφανίστηκαν. Χωρίς μια ντόμπρα εξήγηση, χωρίς μια συγγνώμη, χωρίς καν ένα αντίο.
Με κομμάτιασαν οι ψεύτικες αγάπες. Κάθε μια έπαιρνε φεύγοντας κάτι δικό μου. Κάθε φευγιό ήταν κι ένα χαμένο κομμάτι της ψυχής μου. Κάθε φορά έμενα πίσω προσπαθώντας να ενώσω τα σπασμένα κομμάτια μου και να γίνω πάλι ολόκληρη. Κάθε φορά με έφτιαχνα σχεδόν ίδια. Κάθε φορά κάλυπτα τις ρωγμές και τα σημάδια και προσπαθούσα να ξεχάσω… μέχρι την επόμενη φορά.
Κι όσο κι αν ορκιζόμουν ότι δε θα ξαναδώσω, δε θα ξαναδεθώ, δε θα ξαναδοθώ, συνέχιζα να δίνω απλόχερα χώρο, χρόνο κι αισθήματα. Γιατί δε μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν ήξερα να αγαπάω λίγο.
Μέχρι που γέμισα σημάδια και ρωγμές. Παράσημα από μάχες που έδωσα. Μάχες με τον έρωτα, μάχες με την αγάπη, μάχες με τον εαυτό μου. Μάχες χαμένες στο βωμό του θέλω. Μέχρι που άδειασα. Κι έπαψα πια να περιμένω. Κι έπαψα πια να ελπίζω. Κι έπαψα πια να εμπιστεύομαι.
Και ξαφνικά ήρθες εσύ. Εσύ, που δεν μοιάζεις με τους άλλους. Εσύ, που με κοιτάς στα μάτια και μου ζητάς να σου εξηγήσω… Τι να σου πω, αλήθεια; Δεν έχω λόγια να σου πω…
Μα αν θες να καταλάβεις, κοίτα με! Άκου τη σιωπή μου, σου μαρτυράει όλα εκείνα που δεν τολμάω να σου πω. Αν μ’ αγαπάς, άγγιξε με τα δάχτυλά σου τα σημάδια μου. Αγκάλιασέ με απαλά και κράτα με να πάψω να φοβάμαι. Κάνε με να σ’ εμπιστευτώ, να αφεθώ, να σ’ αγαπήσω. Βοήθησέ με να ενώσω τα κομμάτια μου, για να μπορώ να σ’ αγαπήσω.
Γίνε εσύ ο λόγος για να τολμήσω ξανά.