Δεν έχω το δικαίωμα να μπαινοβγαίνω στη ζωή σου..
Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
“Θα έρθω και ας μου βγει και σε κακό” είπα καθώς έκλεινα την πόρτα πίσω μου. Την είχα πάρει την απόφασή μου.
Θα ερχόμουν να σε βρω για να ζητήσω συγγνώμη για τον τρόπο που σου φέρθηκα. Έκανα το λάθος να σε θεωρήσω δεδομένη και εσένα και την αγάπη σου.
Φέρθηκα άσχημα σε έναν άνθρωπο που είχα επιλέξει να έχω δίπλα μου. Σε πλήγωσα.
Πλήγωσα τα αισθήματά σου και τώρα πια, ντρέπομαι να σε αντικρίσω, να έρθω αντιμέτωπος με το βλέμμα σου.
Και όλα αυτά γιατί σε πρόδωσα.
Σε μια στιγμή που αισθανόμουν μικρός, έγινα θύμα του εγωισμού μου. Δεν πρόδωσα μονάχα εσένα, πρόδωσα και τις λέξεις που σου είχα πει. Δεν τις τήρησα. Δε φάνηκα αντάξιός τους. Τις μουντζούρωσα με το πινέλο των πράξεών μου. Έπεσα χαμηλά. Το μετάνιωσα όμως και γι’αυτό τώρα βρίσκομαι μπροστά στην πόρτα σου.
Ακούω το γέλιο σου και θυμάμαι, είχα ερωτευτεί το χαμόγελό σου από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα.
Ξάφνου ακούω μία αντρική φωνή να λέει το όνομά σου. Δεν είναι η δική μου. Είναι εκείνου που πήρε τη θέση μου και στέκεται τώρα στο πλάι σου. Με είχαν προειδοποιήσει οι φίλοι μας, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Ανάβω ένα τελευταίο τσιγάρο καθισμένος στα σκαλοπάτια του σπιτιού σου.
Δε θα κάτσω να αναλωθώ σε σκέψεις τύπου “πότε πρόλαβες και προχώρησες παρακάτω;”, “τόσο εύκολα με ξεπέρασες;”,”δε με σκέφτεσαι πια;” – όσο και να μου βασανίζουν το μυαλό.
Ναι, στεναχωρήθηκα που είσαι τώρα με κάποιον άλλο.
Ναι, θέλω να μπω τώρα μέσα και να τον σαπίσω στο ξύλο που σε αγγίζει.
Ναι, θέλω να μπω μέσα και να σε φιλήσω.
Μπορεί να θέλω να τα κάνω όλα αυτά, αλλά δε θα τα κάνω. Θα σταθώ για μια ακόμα φορά δειλός και ανάξιος των περιστάσεων.
Δεν έχω το δικαίωμα να μπαινοβγαίνω στη ζωή σου, όποτε θέλω και να την κάνω άνω κάτω.
Προχώρησες, θα προχωρήσω και εγώ, με ή χωρίς εσένα.
Τελείωσε το τσιγάρο και μαζί μ’αυτό έκλεισαν και οι λογαριασμοί που είχα αφήσει ανοικτούς με τον εαυτό μου.
Ίσως να υπερέβαλα και να μην ήμουν αρκετά ώριμος για να χρησιμοποιήσω τις κατάλληλες λέξεις.
Όλα αυτά όμως, με έφεραν ένα βήμα πιο κοντά στη σωστή κατεύθυνση (αν υπάρχει).
Ίσως αν σε ήθελα πραγματικά να μη δείλιαζα αυτή τη στιγμή και να έβρισκα τα κότσια ν’αντιμετωπίσω και εσένα και εκείνον.
Να σε διεκδικήσω..
Ίσως και όχι..
Κάποια στιγμή θα το καταλάβουμε!
Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει σωστή κατεύθυνση τελικά!
Όλα είναι υποκειμενικά..