Έγινε συνήθεια η απουσία σου..
Γράφει η Ελένη Σάββα
Σε περίμενα εκείνο το βράδυ. Κι ύστερα νύχτωσε πολύ. Δεν είχες φανεί και γω περίμενα… Περίμενα και το πρωί. Έλεγα δεν γίνεται, θα έρθεις. Θα γυρίσεις πίσω και θα κοιμηθούμε αγκαλιά!
Και τελικά πέρασαν πολλά βράδια μ’αυτή την αναμονή. Και δεν ήρθες ποτέ. Πάει πολύς καιρός από τότε.
Η απουσία σου έγινε συνήθεια και σιγά σιγά ξεθώριασε. Μετά από τόσο καιρό, σταμάτησα πια να περιμένω. Σταμάτησα να κοιτάω το κινητό περιμένοντας μήνυμα από σένα. Σταμάτησα να κοιτάω γύρω μου, μήπως και φανείς.
Ήταν έρωτας; Ήταν αγάπη; Ίσως να μην μάθω ποτέ. Μα δεν με πειράζει. Η ζωή είναι αναπάντεχη και δεν δίνει πάντα αμέσως τις απαντήσεις που νομίζουμε πως χρειαζόμαστε. Ξέρω πως κάποτε όλα θα ξεκαθαρίσουν. Θα μπορώ τότε να καταλάβω αν ότι ένιωσα ήταν δυνατό, κι αν υπάρχει κάτι δυνατότερο απ’αυτό.
Για την ώρα, απλώς χαμογελώ. Νοσταλγικά και αληθινά. Χαμογελώ γιατί καταλαβαίνω πως η δύναμή μου δεν ήσουν εσύ. Η δύναμη μου ήμουν εγώ και θα είμαι πάντοτε εγώ. Χαμογελώ γιατί καταλαβαίνω πως στην τελική, ο άνθρωπος γεννιέται ολόκληρος. Δεν ψάχνει το άλλο τουμισό, αλλά κάποιον που μπορεί να αγαπήσει την πληρότητα του.
Ο ήλιος και το φεγγάρι, είναι πάντα εκεί, ψηλά. Είναι ένα σημείο αναφοράς. Για μένα, είναι ένα σημείο αναφοράς πως η ζωή συνεχίζεται. Συνεχίζεται ότι κι αν συμβαίνει, όσο γρήγορα και βάναυσα κι αν εκτυλίσσονται τα γεγονότα. Ότι κι αν συμβεί, ο ήλιος θα βγει. Θα φωτίσει τη μέρα κι όλα θα γίνουν πιο γλυκά. Η κάθε μέρα έχει κάτι όμορφο ακόμα κι αν υπάρχει η απουσία, ο πόνος και το δάκρυ. Όλα είναι εφήμερα.