Όταν το όνειρο γίνεται η στιγμή, που δεν θες ποτέ να τελειώσει.

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Όταν το όνειρο γίνεται στιγμή, αυτή η στιγμή δε θες ποτέ να τελειώσει.
Σου κρατάω το χέρι και σκέφτομαι ότι μου απομένουν μόνο κάτι λεπτά. Και ύστερα πάλι θα φύγεις. Κι ύστερα όταν απλώσω το χέρι μου το δικό σου δεν θα είναι πια εκεί.

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά από φόβο και το μυαλό μου παίρνει γρήγορες στροφές.
Να μπορούσα να κλέψω την ώρα που θα φύγεις. Το λεπτό που θα φύγεις. Να μπορούσα να σταματήσω για λίγο το χρόνο. Για να μείνεις λίγο ακόμα. Γιατί δεν ξέρω πότε θα σε ξαναδώ. Να μπορούσα να κλέψω τη μέρα που για πάντα θα φύγεις. Τώρα τουλάχιστον έχω κάτι να περιμένω. Τώρα μπορώ να σε περιμένω χωρίς να είμαι μία τρελή με παραισθήσεις. Σε περιμένω γιατί ξέρω ότι θα ΄ρθεις.

Όμως, γνωρίζω και πολύ καλά ότι μια μέρα θα είναι και η τελευταία μας. Κάθε φιλί μπορεί να είναι το τελευταίο, κάθε άγγιγμα, κάθε ματιά, κάθε σου λέξη.
Ίσως γι΄αυτό η αγάπη μου για σένα να μεγαλώνει τόσο. Ίσως γι’ αυτό να σε θέλω κάθε μέρα πιο πολύ και να πνίγομαι λες και η απουσία σου μου βάζει μόνιμα μια θηλιά στο λαιμό.
Όταν κάτι ξέρεις πώς θα το χάσεις, όταν ποτέ δε θα είναι σίγουρο και καθημερινό, το αγαπάς λίγο παραπάνω. Τα δίνεις όλα, τα δίνεις όλα αμέσως για να προλάβεις. Αισθήματα, ψυχή, σώμα, λέξεις.

Κι ίσως να σε πνίγω. Ίσως να σε τρομάζω. Ίσως και να σε διώχνω χωρίς να το θέλω, ενώ το μόνο που προσπαθώ να κάνω είναι να ζήσω λίγο ακόμα πριν φύγεις. Να νιώσω λίγο ακόμα πριν φύγεις. Να σου δώσω τα πάντα και να σου δείξω όλα όσα νιώθω τώρα που είσαι εδώ. Γιατί σε λίγα λεπτά δε θα μπορώ. Ούτε αύριο.

Και ξέρεις εγώ είμαι είτε πολύ είτε καθόλου. Δεν ξέρω τι σημαίνει μέτριο, ούτε λίγο, ούτε χλιαρό. Ή θα είμαι απαθής ή θα κάνω σαν τρελή από αίσθημα. Ή θα κλαίω ή θα είμαι πολύ χαρούμενη. Ή θα νιώθω πολύ ή τίποτα. Ή θα μιλώ πολύ ή καθόλου. Δεν μπορώ να βρω το μέτρο και δεν ξέρω να συναντώ τους ανθρώπους κάπου στη μέση. Πρέπει να μου δείχνεις. Πρέπει να με καθοδηγείς για να μάθω κι εγώ να σ’ αγαπώ με τρόπο που να μη σε κουράζει, όπως μαθαίνεις κι εσύ να είσαι εδώ χωρίς να με πληγώνεις.

Κάποτε δεν ξέρουμε τι θέλουμε μέχρι να το βρούμε μπροστά μας. Κι εγώ δεν ήξερα πολλά μέχρι που σε είδα μπροστά μου και κατάλαβα. Σε παρατηρούσα και σε αγαπούσα κάθε μέρα πιο πολύ. Ήσουν αυτό που έψαχνα. Αυτό που έλειπε. Τα πάντα πάνω σου μου άρεσαν. Έμαθα κάθε γραμμή στο πρόσωπό σου και είναι όλες υπέροχες.
Κι έμαθα ότι οι σιωπές μπορούν να πουν πιο πολλά από τις λέξεις. Ότι δεν χρειάζεται πάντα να μιλάς. Αρκεί και να υπάρχεις για κάποιον. Να τον σκέφτεσαι, να τον κοιτάζεις. Οι σιωπές λένε αλήθειες. Κι όταν μπορείς να μιλάς μόνο με αυτές, τότε ξέρεις ότι βρήκες τον άνθρωπό σου.
Και σκέψου να ξέρεις ότι μια μέρα θα τον χάσεις. Σκέψου πόσο φοβάμαι και πανικοβάλλομαι όταν περνάνε οι ώρες και δεν βλέπω μήνυμά σου, όταν περνάνε οι μέρες και δεν σε βλέπω. Είμαι σαν χαμένη. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Βασίζομαι μόνο στην εμπιστοσύνη που σου έχω. Στην πίστη που έχω σε σένα και σε μας.
Να είσαι μαλακός μαζί μου. Είμαι ένας άνθρωπος που μια μέρα θα σε χάσει και θα χάσει τα πάντα. Γι’ αυτό τώρα άσε με να χαθώ στην αγκαλιά σου και να κρατάω το χέρι σου για να ζεσταθώ. Υπόσχομαι, δε θα πω ούτε λέξη…