Γράφει η Σοφία Δημητρίου
Λέμε αντίο. Βαριά, σιωπηλά, δραματικά ή ψυχρά. Σκηνές χωρισμού, κλειστές πόρτες, άδειες αγκαλιές. Νέα ξεκινήματα, καινούργιες διαδρομές, διαφορετικοί δρόμοι. Κι όμως, βαθιά μέσα μας ξέρουμε την αλήθεια: Δεν φεύγεις ποτέ πραγματικά από εκεί που αγάπησες.
Μπορεί να αλλάξεις πόλεις, σπίτια, διαδρομές. Να σβήσεις αριθμούς, να πετάξεις αναμνήσεις, να προσπαθήσεις να χτίσεις κάτι από την αρχή. Αλλά αν κάποτε ένας τόπος, ένας άνθρωπος, μια στιγμή έγιναν σπίτι σου, ένα κομμάτι σου θα μείνει πάντα εκεί.
Έχω προσπαθήσει να φύγω. Να κόψω δεσμούς, να βάλω τελεία, να πείσω τον εαυτό μου ότι τα κλείδωσα όλα σε ένα παλιό κεφάλαιο. Και μετά, μια μυρωδιά, ένα τραγούδι, μια κουβέντα τυχαία ειπωμένη, κι εκεί που νομίζεις πως τα έκλεισες όλα, συνειδητοποιείς πως τίποτα δεν έφυγε πραγματικά.
Δεν είναι οι άνθρωποι που κουβαλάμε. Είναι το κομμάτι του εαυτού μας που αφήσαμε μαζί τους. Είναι οι στιγμές που χαράχτηκαν στο δέρμα μας, τα γέλια που ηχούν ακόμα στα άδεια δωμάτια, τα αγγίγματα που άφησαν σημάδια που κανείς άλλος δεν μπορεί να σβήσει.
Και ξέρεις τι είναι το πιο παράξενο; Μερικές φορές, ακόμα και αν φύγεις από έναν άνθρωπο, από ένα μέρος, από μια ιστορία, δεν θέλεις πραγματικά να φύγεις. Θες απλώς να μην πονάει. Θες να μην το θυμάσαι τόσο έντονα. Θες να μην σκέφτεσαι το «τι θα γινόταν αν».
Αλλά ακόμα κι αν μάθεις να ζεις χωρίς κάτι, δεν σημαίνει ότι έφυγες. Σημαίνει απλά ότι έμαθες να κουβαλάς την απουσία του.
Γι’ αυτό σου λέω, οι αποχαιρετισμοί είναι μια ψευδαίσθηση. Λέμε «αντίο», αλλά τι μένει πίσω; Ένα κομμάτι μας που θα ανήκει πάντα σε όσα αγαπήσαμε.
Και ίσως, τελικά, αυτό να είναι το πιο αληθινό πράγμα που έχουμε.