Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Μπήκες ποτέ στον κόπο να την καταλάβεις πριν της πεις ότι γκρινιάζει; Πριν σηκώσεις τα μάτια ψηλά και σκεφτείς «πάλι τα ίδια»; Γιατί ξέρεις… καμία γυναίκα δεν γεννήθηκε να γκρινιάζει. Οι περισσότερες γεννήθηκαν να αγαπούν. Και γίνονται «δύσκολες» μόνο όταν έχουν αγαπήσει πολύ.
Εσύ την είδες να θυμώνει. Δεν είδες όμως τις φορές που έκλαψε σιωπηλά για να μη σε φέρει σε δύσκολη θέση. Την άκουσες να φωνάζει, μα δεν πρόσεξες τις στιγμές που σωπαίνει γιατί κουράστηκε να εξηγεί τα αυτονόητα. Την είπες υπερβολική, μα δεν σκέφτηκες πόσο μικρές έγιναν μέσα της οι αντοχές της.
Μπήκες ποτέ στη θέση της; Στο μυαλό της, την ώρα που κρατάει τα πάντα μόνη της για να μη σου τα φορτώσει; Ξέρεις πώς είναι να αγαπάς κάποιον τόσο, που να καταπίνεις κάθε σου πίκρα για να μη χαλάσεις τη “διάθεσή” του; Εκείνη το ξέρει. Το έκανε. Πολλές φορές.
Δεν ζητάει πολλά. Μια κουβέντα, ένα «σ’ ακούω», ένα άγγιγμα που να λέει «είμαι εδώ». Αυτά της φτάνουν. Δεν θέλει να έχει δίκιο — θέλει να νιώθει πως δεν είναι μόνη μέσα στη σχέση. Θέλει να δει πως δεν παλεύει μόνη της να κρατήσει κάτι που υποτίθεται είναι και δικό σου.
Κι αν καμιά φορά υψώνει τη φωνή της, δεν είναι γιατί θέλει να σε πνίξει. Είναι γιατί θέλει να τη δεις. Γιατί πίσω από την “γκρίνια” της κρύβεται μια ψυχή που προσπαθεί να ακουστεί. Μια γυναίκα που κουράστηκε να είναι δυνατή, αλλά δεν ξέρει πώς να είναι αλλιώς.
Οπότε την επόμενη φορά που θα την πεις γκρινιάρα,
κάνε μια παύση.
Κοίταξέ την καλά.
Μπορεί απλώς να σου δείχνει, με τον πιο αδέξιο τρόπο,
ότι ακόμα σ’ αγαπάει.
