Μην μου πεις ότι νοιάζεσαι. Αν νοιαζόσουν, δεν θα είχα μάθει να ζω χωρίς εσένα..

Γράφει η Μαργαρίτα Ζερβού

Τα λόγια σου είναι άδεια. Μην τα λες. Δεν χρειάζομαι υποσχέσεις, ούτε συγγνώμες. Αν νοιαζόσουν πραγματικά, δεν θα είχα βρει τρόπο να συνηθίσω την απουσία σου. Δεν θα είχα μάθει να ξυπνάω κάθε μέρα και να μην σε ψάχνω.

Η αγάπη δεν κρύβεται πίσω από εύκολες δικαιολογίες.
Αν με νοιαζόσουν, θα ήσουν εδώ. Όχι στις καλές μέρες, αλλά στις δύσκολες. Όχι όταν βόλευε, αλλά όταν όλα έδειχναν να καταρρέουν. Η αγάπη δεν είναι για να τη λες. Είναι για να τη δείχνεις. Κι εσύ, την άφησες να εξαφανιστεί, όπως εξαφανίστηκες κι εσύ.

Δεν χρειάζομαι τα λόγια σου τώρα. Είναι αργά.
Γιατί βρήκα τον τρόπο να ζήσω χωρίς εσένα. Έφτιαξα μια ζωή που δεν χωράς. Που δεν έχει το όνομά σου γραμμένο σε κάθε της γωνιά. Έμαθα να σηκώνομαι μόνη μου, να γεμίζω το κενό με εμένα.

Κι αυτό πονάει περισσότερο.
Που σου έδωσα την ευκαιρία να μείνεις, αλλά δεν την πήρες. Που έμαθα να σε διαγράφω, ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να παλέψεις για να μείνεις. Δεν νοιάστηκες τότε, γιατί να σε πιστέψω τώρα;

Μην μου πεις ότι νοιάζεσαι.
Δεν το θέλω, δεν το χρειάζομαι. Αν νοιαζόσουν, δεν θα είχα μάθει να κάνω τη ζωή μου χωρίς εσένα. Δεν θα είχα γίνει δυνατή από την απουσία σου. Δεν θα είχα καταλάβει ότι μπορώ να είμαι όλα όσα είμαι, χωρίς εσένα να στέκεσαι δίπλα μου.

Οπότε, κράτα τις λέξεις σου. Δεν μου χρειάζονται. Η αλήθεια είναι ότι, αν νοιαζόσουν, δεν θα τις έλεγα εγώ τώρα. Θα τις είχες πει εσύ τότε, όταν τις είχα ανάγκη.