Γράφει η Ιωάννα Παυλίδου
Ξέρεις τι είναι το ξενέρωμα; Η στιγμή που πέφτει η μάσκα. Εκεί που ο άλλος στέκεται μπροστά σου γυμνός, χωρίς φίλτρα, χωρίς δικαιολογίες. Και αντί να σε κρατήσει, σε σπρώχνει μακριά με κάθε του λέξη, κάθε του κίνηση.
Το ξενέρωμα δεν έρχεται με φωνές ή δράματα. Έρχεται αθόρυβα, σαν ράγισμα που δεν το καταλαβαίνεις στην αρχή. Είναι εκείνο το βλέμμα που ξαφνικά χάνει τη λάμψη του. Εκείνο το άγγιγμα που γίνεται μηχανικό, σαν να πατάει κουμπιά χωρίς ψυχή.
Μετά το ξενέρωμα, δεν έχει θυμό. Δεν έχεις τη δύναμη να θυμώσεις. Γιατί για να θυμώσεις, πρέπει να νοιάζεσαι ακόμα. Και το ξενέρωμα είναι το τέλος του νοιαξίματος. Σβήνει σαν κερί που έλιωσε, αφήνοντας μόνο ένα κενό, άδειο από προσδοκίες.
Δεν έχει τίποτα, ξέρεις; Ούτε ανάγκη να εξηγήσεις, ούτε να δώσεις δεύτερες ευκαιρίες. Είναι η στιγμή που σταματάς να προσπαθείς, γιατί απλά δεν έχει σημασία πια. Δεν νιώθεις πια.
Το πιο βαρύ, όμως, είναι η ηρεμία που ακολουθεί. Αυτή η ηρεμία που μοιάζει σχεδόν αφύσικη. Όχι γιατί έφυγες ή σε άφησαν, αλλά γιατί έφτασες στο σημείο που ο άλλος είναι απλά… ένας ξένος.
Το ξενέρωμα είναι αληθινή αποδοχή. Όχι “συγχωρώ”, αλλά “δεν με νοιάζει πια”. Δεν σε μισώ. Δεν σε σκέφτομαι. Δεν σε περιμένω.
Και κάπου εκεί, γυρίζεις σελίδα. Με ένα χαμόγελο – όχι για όσα χάθηκαν, αλλά για το βάρος που έφυγε. Γιατί μετά το ξενέρωμα, υπάρχει μόνο ένα πράγμα: Εσύ. Ελεύθερη, καθαρή, έτοιμη να βρεις κάτι που αξίζει. Ή να μην ψάξεις καθόλου. Και ξέρεις κάτι; Και τα δύο είναι εντάξει.
4o