Κι όταν πάψεις να μ’αγαπάς, μην ξεχάσεις να μου το πεις..

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Ο έρωτας στο χρόνο φθείρεται και χάνεται. Το ξέρω. Αν κι ερωτευμένη, παρεμένω προσγειωμένη. Κάποτε μπορεί να τελειώσει πρώτα μέσα μας χωρίς καν να καταλάβουμε το γιατί και κάποτε μπορεί να τελειώσει στον άλλο.

Έτσι, συμβαίνει τις πιο πολλές φορές κι εκείνη τη στιγμή που έρωτας χάνεται, πρέπει κάποιος να βρει τη δύναμη να φύγει πρώτος. Έτσι, θα έπρεπε να γίνεται κανονικά. Για το καλό και των δύο. Πρωτού ο έρωτας γίνει μια βαρετή συνήθεια, πρωτού ο ένας μισήσει τον άλλο.

Πόσες φορές λυπηθήκαμε να φύγουμε από κάποιον ή δεν είχαμε τη δύναμη να φύγουμε για αρκετό καιρό, παρόλο που μέσα μας κάτι είχει αλλάξει; Κανείς, όμως δεν αξίζει να τον λυπούνται. Κι αυτοί που μας κρατάνε με απειλές και με κλάματα δε μας αγαπάνε, απλά χορταίνουν τον εγωισμό τους. Δεν τους αρέσει να χάνουν ή είναι φορτωμένοι ψυχολογικά.

Πιστεύω, όμως, ότι υπάρχουν έρωτες που κρατάνε χρόνια και οι ανεκπληρώτοι ίσως για πάντα. Γιατί το ζω. Σε θέλω κάθε μέρα και ποτέ δε μου είσαι αρκετός. Μου αρέσεις. Μου αρέσει ο τρόπος που μεγαλώνεις, οι γραμμές έκφρασης στο πρόσωπό σου, η κοιλίτσα σου, τα χέρια σου, η σοφία σου που μεγαλώνει μαζί σου και το πάθος σου για μένα. Περίμενα ότι όλα αυτά που νιώθω μέσα μου για σένα ο χρόνος θα το έσβηνε σιγα σιγά, όμως για κάποιο μαγικό λόγο είναι ακόμη εκεί.

Κι ήταν πάντα ο πιο μεγάλος μου φόβος από την αρχή. Πότε θα έρθει η μέρα που δε θα με θέλεις πια; Πότε θα σταματήσεις να με ψάχνεις και ερωτικά να με ζητάς; Κάθε μέρα προετοιμάζω τον εαυτό μου γι’ αυτή τη μέρα, όμως, σε κάθε καβγά μας πέφτω στα πατώματα με την ιδέα και μόνο ότι πια θα με κοιτάς και δε θα βράζει το μέσα σου από πόθο. Κι όταν για ώρες δε μιλήσουμε, φοβάμαι ότι ίσως με αποφεύγεις. Ότι ίσως με ξεχνάς.

Γι’ αυτό θέλω να κάνουμε μια άγραφη συμφωνία. Aυτό δεν είναι κάτι που το ακούς συχνά γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι είναι κτητικοί. Ίσως να σε εκπλήξω, ίσως και να σε τρομάξω. Όμως, το μόνο που δείχνει στην τελική είναι το πόσο ανιδιοτελής είναι η αγάπη μου για σένα. Όταν, λοιπόν, θα πάψεις να με θέλεις, θέλω να μου το πεις. Μη φοβάσαι ότι θα με πληγώσεις. Χειρότερο θα είναι να είσαι μαζί μου από βόλεμα και συνήθεια και να ψάχνεσαι αλλού. Χειρότερο θα είναι να φύγεις σαν τον κλέφτη μες τη νύχτα, χωρίς να έχω την ευκαιρία να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω “αντίο”.

Θέλω να με θέλεις. Θέλω να απολαμβάνεις μαζί μου κάθε στιγμή. Θέλω όταν είσαι μαζί να είσαι ευτυχισμένος. Δε θέλω το για “πάντα” σου. Θέλω να ξέρω ότι είναι αλήθινο για όσο θα διαρκέσει. Μόνο αυτή την υπόσχεση να κρατήσεις. Να μη δειλιάσεις να είσαι μαζί μου ειλικρινής τη στιγμή που θα ποθήσεις κάποιαν άλλην, τη στιγμή που θα θέλεις να φύγεις.

Το ξενέρωμα και η επιθυμία ισορροπούν σε μια λεπτή κλωστή, που μπορεί σε αόριστο χρόνο και στιγμή να σπάσει. Κι όταν η επιθυμία σου για μένα τελειώσει ειτέ επειδή πια μεγάλωσα είτε επειδή κάτι μέσα σου έσπασε ή απλά βαρέθηκες, όσο σκληρό κι αν είναι θα το δεχτώ και θα εκτιμήσω την ειλικρίνειά σου. Δε θέλω να κρατάω τίποτα στη ζωή μου με το ζόρι, ειδικά εσένα που θέλω να είσαι ευτυχισμένος.

Ελπίζω μαζί μου να νιώθεις γεμάτος κι ευτυχισμένος για όσο επιλέγεις να μένεις και άσε τους άλλους να χάνονται μέσα μέτριες στιγμές, σε ψεύτικα λόγια και “για πάντα” που δε θα τηρήσουν ποτέ.