Εκείνοι οι άνιωθοι, που έμαθαν να προσποιούνται τα πάντα..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Άκου φίλη,
έλα κάτσε να τα πούμε.. δυο κουβέντες από εκείνες τις παλιές τις δικές μας.
Ξέρεις πως στο δρόμο σου θα βρεθούν άγγελοι και διάβολοι.
Μήτε τους μεν να φοβηθείς, μήτε τους δε.
Κι οι δυο από το μετερίζι τους, έχουν λόγο που υπάρχουν.
Και τους δυο να τους μετρήσεις, όπως τους αξίζει.
Στο ενδιάμεσο, θα βρεις και κάποιους ανάξιους ακόμα και την ανάσα σου να μοιραστείς μαζί τους.
Άνθρωποι λίγοι, φτηνοί και πιο ψεύτικοι από τα ψεύτικα φίλτρα των φωτογραφιών τους.
Άνθρωποι άνιωθοι, που έμαθαν να προσποιούνται τα πάντα.
Το συναίσθημα, την μνήμη, την αποδοχή, το θυμό, την ντροπή, όλα έμαθαν να τα προσποιούνται και να τα φιλτράρουν λίγο πιο πολύ από τις fake φωτογραφίες τους.
Άνθρωποι κενοί, που κάνουν θόρυβο σαν τους άδειους τεντζερέδες στην κατηφόρα.
Κι όσο δεν τους δίνεις σημασία και κοιτάς το κενό τους, τόσο προσπαθούν να σε ενοχλήσουν, ακόμα και να σε πονέσουν.
Μάταια..

Και θα έρθει μια στιγμή, που αυτός ο θόρυβος θα σε ενοχλήσει.
Θα γυρίσεις να κοιτάξεις. Θα ενοχληθείς ίσως, μπορεί ακόμα και να ντραπείς για λογαριασμό τους.
Μπορεί να θελήσεις να αντιδράσεις.
Μπορεί να τα φέρει η ζωή που θα κρατήσεις στα χέρια σου την τύχη τους.
Άκου με..
Δείξε οίκτο. Λυπήσου τους, χαμογελάσέ τους, κι άστους να ζήσουν με την επίγνωση, πως μια μέρα, κράτησες στα χέρια σου τη μοίρα τους, κι επέλεξες να μην τους βλάψεις.

Γιατί η διαφορά σου πάντα με τους άδειους τεντζερέδες, θα είναι πως εσύ, δεν κάνεις θόρυβο.
Δεν σπαταλιέσαι στην βουή.
Μιλάς, μια φορά, χαμογελάς και προχωράς.
Αν χρειαστεί δεύτερη… πράττεις, κι ο καθένας πληρώνει το τίμημα της επιλογής του.

Γιατί χίλιες φορές καλύτερα να περπατήσεις πλάι με το λύκο, παρά να λερωθείς από τις βδέλλες.

Αυτά, φίλη μου..