Έρωτες που κατέληξαν σε ξεχωριστά κρεβάτια.

Γράφει η Γεώρα

Έρωτες που κατέληξαν σε ξεχωριστά κρεβάτια.
Αγάπες που προδόθηκαν από λάθη.
Η λαχτάρα που έμεινε ανεκπλήρωτη και ο πόθος που ακόμα καίει το κορμί.
Λέξεις που έπρεπε να ειπωθούν, κοιμούνται πλάι σε ένα άδειο κρεβάτι. Τσαλακώνουν το λευκό σεντόνι, το σφίγγουν με το χέρι και το δαγκώνουν με το στόμα μη και ακουστεί πως ο πόνος πήρε σάρκα και οστά και δηλώσει παρών με κραυγή. Μονάχα τα δάκρυα έχουν δικαίωμα να κυλίσουν.
Στιγμές άδειες από σένα. Σαν να μην πέρασες ποτέ, κι’όμως όλα σε θυμίζουν. Και οι επιθυμίες όλες από πληθυντικό αριθμό γίνονται ενικός, η επιθυμία μου, εσύ!
Και όλο σε χάνω. Όσο κι’αν τρέχω, σε χάνω. Κι’όταν έρχεσαι εσύ, λείπω πάλι εγώ.
Και όλα μοιάζουν λάθος. Μα το πιο μεγάλο είναι πως είπαμε σ’αγαπώ σε λάθος μάτια.
Όμως στα χείλη, πάντα υπάρχει η προδοσία πως ακόμα και χωριστά κάτι θα μας ενώνει. Εκείνο το φιλί που φώναξε μείνε και ήχησε σαν αποχαιρετιστήριο. Ακόμα και αυτό ερμηνεύτηκε λάθος!
Και όλο πονάει που είμαστε ένα αλλά αναγκαζόμαστε να είμαστε χωριστά και όχι με χέρια μπλεγμένα κάνοντας τα δυο κορμιά μας να μοιάζουν με ένα!
Σ’αγαπάω…