Θάλασσά μου, λύτρωσή μου.

Και μετεβλήθη εντός μου, ο άξονας του κόσμου #1011

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Και να που βρέθηκα ξανά εδώ. Να σε αγγίζω σιγά σιγά σαν να φοβάμαι μην σε πληγώσω. Σαν να ξέρω κάθε σημάδι σου, κάθε ρωγμή σου και να φοβάμαι πού θα σε αγγίξω. Στέκομαι μπροστά σου. Παίρνω την πιο βαθιά ανάσα μου και κλείνω μέσα μου κάθε στιγμή, κάθε λέξη, κάθε μνήμη και κάνω μέσα σου το πιο βαθύ μου μακροβούτι, όσο κράτα η ανάσα μου.

Δεν κλείνω τα μάτια. Θέλω να βλέπω τη διαδρομή για το βυθό σου. Δεν με νοιάζει αν βγαίνοντας θα είναι κόκκινα και θα πονάνε. Με νοιάζει να σε βλέπω όπως θα χάνομαι μέσα σου. Να σε βλέπω να με κλείνεις, να με αγκαλιάζεις, να με προστατεύεις, να με τραβάς κοντά σου.

Είναι η στιγμή που εσύ κι εγώ γινόμαστε ένα. Εσύ κι εγώ όσο κρατάει μια ανάσα. Όσο κρατάει μια στιγμή. Κι όσο ανεβαίνω, αρχίζω να νιώθω. Αρχίζω να θυμάμαι. Ξαπλώνω πάνω σου, κλείνω τα μάτια κι αφήνω τον ήλιο να μας αγγίξει και τους δυο. Δεν χωρίζω από την ουσία σου. Δεν χωρίζω από εσένα. Εσύ κι εγώ, ένα.