Δεν αρκεί να ζητάς ευκαιρίες. Πρέπει να ξέρεις και τι να τις κάνεις.

Γράφει η Βάλια Κ.

Την παρακαλούσες να μην φύγει και ότι θα διορθωθείς..

Να σου δώσει λίγο χρόνο ακόμη της είπες και πως τα πράγματα θα αλλάξουν.

Θα άλλαζες για εκείνη είπες αλλά πάνω στην αλλαγή ξεχάστηκες για ακόμη μια φορά από την καθημερινότητα σου.

Την αγαπούσες με όλο σου το είναι απλά δε πίστευες ότι θα βρει την δύναμη να φύγει γιατί κάθε φορά σε ότι και αν της έκανες εκείνη ήταν εκεί άλλοτε να ρίχνει τις ευθύνες στον εαυτό της και άλλοτε στη κακιά στιγμή.

Εκείνη το μόνο που σου ζήταγε ήταν να περνάει κάποιες στιγμές μαζί σου να ένιωθε την αγάπη σου και όχι μόνο να την άκουγε και εσύ πίστευες ότι με το να της το λες της αρκούσε.

Άλλαξε αλλά εσύ δε το κατάλαβες..

Ήσουν απασχολημένος στους στόχους σου, σε αυτούς που της παρουσίαζες κάθε φορά ότι το κάνεις για εκείνη για να μπορείς στο μέλλον να της παρέχεις ότι ζητήσει μόνο που αυτό που σου ζήταγε ήταν εσένα και εσύ απλά χαμογελούσες γιατί ποτέ δε πίστεψες ότι μια γυναίκα μπορεί να αρκεστεί στη παρουσία σου και όχι στα υλικά που θα της προσέφερες.

Δεν είναι φίλε μου όλες οι γυναίκες ίδιες ούτε και οι άντρες βλέπεις.

Εσύ είχες μάθει αλλιώς και νόμιζες ότι της φτάνει το ψίχουλο που της πετούσες. Νόμιζες ότι ήταν χαρούμενη δίπλα σου ειδικά αφού την είχες βάλει στον κύκλο σου και την παρουσίαζες παντού σαν την γυναίκα της ζωής σου μόνο που δεν ήταν τρόπαιο αλλά άνθρωπος.

Ποτέ δε κοίταξες τα λυπημένα μάτια της που κρατούσε με όλη της τη δύναμη κάθε φορά που εσύ μίλαγες με κάποιον άλλον για την δουλειά σου και αυτή χαμένη ανάμεσα σε δικούς σου γνωστούς σε μια γωνία να σε περιμένει μέχρι να θυμηθείς ότι υπάρχει. Σου αρκούσε που ήταν πάντα δίπλα σου, έτοιμη να εκπληρώσει κάθε επιθυμία σου όποια στιγμή και αν της το ζητούσες. Ήταν ισάξια των προσδοκιών σου μόνο που δεν ήταν αντικείμενο αλλά είχε συναισθήματα πολλά και δυνατά τα οποία της κατέστρεψες.

Ποτέ δεν ασχολήθηκες με τα θέλω της ούτε με τις αλλαγές που έκανε πάνω της προκειμένου να εκτονώσει κάπου αυτό που ένιωθε.

Τώρα όμως είναι αργά και όχι γιατί δε σε αγαπάει πια ούτε γιατί θέλει να σε κάνει να τρέχεις από πίσω αλλά γιατί μάζεψε όλα τα κομμάτια της, κομμάτια που εσύ τα έσπαγες με κάθε σου κίνηση θεωρώντας ότι ότι κάνεις είναι για καλό μόνο που τώρα αυτό το καλό γύρισε μπούμερανγκ και την έχεις χάσει.

Όσο και να σε πονάει ο χρόνος περνάει κι σου δίνει μαθήματα που κάποτε δε μπορούσες να αντιληφθείς. Τώρα την βλέπεις να χαμογελάει δίπλα σε κάποιον άλλον.

Σε έναν άλλον που δε της λέει λόγια αλλά ασχολείται μαζί της με τα θέλω της και τις ανησυχίες της και είναι δίπλα της βράχος συνδυάζοντας όλα εκείνα που εσύ δε μπόρεσες γιατί δεν ήθελες αληθινά να της δώσεις..

LoveLetters