Κι επειδή η αρχή είναι το παν, ξεκίνα με την απόλυτη παραδοχή: ζηλεύεις αφού!
Χαλάς τη ζαχαρένια σου
Ήδη από τους πρώτους μήνες της σχέσης, βιώνεις τρομερά άσχημα συναισθήματα. Θλίψη, γιατί αυτό που ζεις δεν είναι όπως το είχες φανταστεί∙ ανασφάλεια, γιατί αισθάνεσαι ότι ανά πάσα στιγμή θα βρεθεί κάποιος καλύτερος/-η και θα σε αφήσει∙ φόβο, γιατί δεν θέλεις σε καμία περίπτωση να εξαπατηθείς και να γίνεις τάρανδος∙ αλλά και ένα μόνιμο άγχος, καθώς παλεύεις διαρκώς και με κάθε μέσο να προλάβεις «το κακό», να μη σε πιάσουν κορόιδο.
Χάνεις την ουσία
Δεν έχει σημασία αν είστε μαζί 3 ή 33 μήνες. Ζήσε όμορφα τον έρωτά σου και όπου σε βγάλει. Αλλά μην ξεχνάς ότι είχες ζωή και πριν απ’ αυτόν – και αυτήν τη ζωή οφείλεις να τη διατηρήσεις. Τη δουλειά σου, τους φίλους σου, την οικογένειά σου, τα ενδιαφέροντά σου. Και όσο εσύ ασχολείσαι διαρκώς με το τι κάνει το άλλο σου μισό, χάνεις. Από απλές καθημερινές στιγμές γέλιου και χαλάρωσης με τους δικούς σου ανθρώπους, μέχρι αξιόλογες επαγγελματικές προτάσεις. Αλλά κυρίως χάνεις τη χαρά της ζωής. Δεν το θες.
Πέφτεις στα μάτια του
Αρχίζει να απορεί και να αναθεωρεί. «Πού είναι ο όμορφος/δυναμικός/γεμάτος αυτοπεποίθηση/ενδιαφέροντα/κοινωνική ζωή άνθρωπος που είχα γνωρίσει; Γιατί έγινε τόσο καταπιεστικός/απαιτητικός/γκρινιάρης/αυταρχικός; Γιατί δεν νοιάζεται για τις δικές μου ανάγκες; Γιατί δεν είναι όπως ήταν στην αρχή; Μήπως δεν με αγαπάει αρκετά; Μήπως υποκρινόταν μέχρι να πέσω στην παγίδα; Μήπως τελικά δεν ταιριάζουμε όσο νόμιζα;»
Πέφτεις στα μάτια σου
«Πώς έχω γίνει έτσι; Εγώ που έβγαινα, ξενυχτούσα και λογαριασμό δεν έδινα; Εγώ, που ήμουν τίγκα στην αυτοπεποίθηση, που είχα απίστευτες παρέες και δεν ήξερα με ποιον/-α θα ξημερωθώ; Εγώ, που διατυμπάνιζα σε κάθε φίλο και γνωστό πόσο σημαντικό είναι να έχει κάθε άνθρωπος τον χώρο και τον χρόνο του μέσα στη σχέση; Πώς έφτασα να ψάχνω κινητά και facebook; Να παίρνω τηλέφωνα με απόκρυψη για να βεβαιωθώ ότι έχει πει την αλήθεια για τις υπερωρίες στη δουλειά; Να επικοινωνώ με τους κολλητούς για να τσεκάρω αν πράγματι είναι μαζί τους, όπως μου είπε;»
Ο άνθρωπός σου αλλάζει
Λογικό. Είναι πλέον θέμα αυτοσυντήρησης. Δεν μπορεί να είναι ο εαυτός του όταν είναι μαζί σου. Μιλάει λιγότερο, μοιράζεται τα απολύτως απαραίτητα, εκφράζεται με τρόπο που δεν θα προκαλέσει την οργή και την γκρίνια σου. Όχι γιατί σε φοβάται, αλλά επειδή δεν μπορεί άλλο τους γνωστούς καυγάδες, για τα γνωστά θέματα: που βγήκε με τον χ, που δεν σου είπε ότι θα πάει στην ψ, ποιος ήταν ο λόγος που δεν σήκωσε το τηλέφωνο και εν τέλει γιατί άργησε να γυρίσει.
Βάζεις τα χεράκια σου και βγάζεις τα ματάκια σου
Τον/την ανάγκασες να βελτιστοποιήσει όλες τεχνικές εξαπάτησης, ώστε να μην παίρνεις πια χαμπάρι τίποτα. Έχει δημιουργήσει τον φανταστικό κόσμο στον οποίο εσύ θέλεις να ζεις, και σε αφήνει εκεί, στην πλάνη σου. Και το χειρότερο είναι ότι, στο τέλος, θα σου πετάξει και το μπαλάκι. Και εκεί που πίστευες ότι είναι ο άλλος που δεν σε σέβεται, ξαφνικά βρίσκεσαι υπόλογος/-η για τη δική σου συμπεριφορά. Σε κατηγορεί για έλλειψη εμπιστοσύνης, σου λέει ότι δεν σε αναγνωρίζει και ότι δεν είναι κανένα παιδάκι για να σου δίνει πλήρη αναφορά για το πού είναι και τι κάνει. Αυτό συνήθως καταλήγει στο γνωστό «δεν ξέρω, είμαι μπερδεμένος/-η, θέλω λίγο χρόνο να σκεφτώ». Να σκεφτεί; Τι να σκεφτεί; Με χωρίζει;
Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει
Η αλήθεια είναι απλή. Δεν σε συμφέρει να ζηλεύεις – σκέψου μόνο πώς θα ένιωθες αν εσύ ήσουν ο αποδέκτης μια τέτοιας συμπεριφοράς. Όμως πιο πολύ δεν σε συμφέρει να το δείχνεις. Βγάζεις κακομοιριά και φαίνεσαι δεδομένος/-η. Και αυτό είναι το τελευταίο που χρειάζεσαι. Ούτως ή άλλως, ξέρεις καλά ότι αν θέλει να σου κάνει την κουτσουκέλα, θα την κάνει. Όσο και να χτυπιέσαι. Και εν πάση περιπτώσει, ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν πρόκειται να αλλάξει. Όχι επειδή δεν θέλει εσένα, αλλά επειδή ο τρόπος που σκέφτεται και λειτουργεί είναι ένα κομμάτι εαυτού που αγαπάει, που παίρνει ενέργεια και επιβεβαίωση. Κι εσύ του ζητάς να μπει στη γυάλα. Μένει λοιπόν να πάρεις τις αποφάσεις σου.