Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Να μάθεις να ζυγίζεις. Τους ανθρώπους. Τα πράγματα. Τις συνθήκες. Τίποτα δεν είναι κομμένο και ραμμένο στη φόρμα μας. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να κάνεις επιλογές στη ζωή που ίσως να ανατρέψουν τα πάντα.
Φίλοι που διάλεξες συνειδητά στη ζωή σου θα σου γυρίσουν την πλάτη, πιθανά να σου χαμογελάσουν στα δύσκολα, σαν να μη συνέβη κάτι ποτέ, σαν να μην άλλαξε καν η ζωή μας από τη μια μέρα στην άλλη. Άνθρωποι που δεν υπολόγιζες να σταθούν πλάι στις δίκες σου, έγιναν συνήγοροι, σου κράτησαν σφιχτά το χέρι δίνοντάς σου μαντήλι, για να σκουπίσεις τον ιδρώτα του μόχθου.
Να μάθεις να μετράς. Τα βήματα. Τις μέρες. Τις ώρες. Χρειάζεσαι το μέτρημα για τον μετέπειτα απολογισμό σου. Κάθε στιγμή σε τούτο τον τόπο είναι τάλαντο χρυσό, πρέπει να ξοδεύεται σε πολύτιμες πράξεις. Σε πράξεις που συνειδητά επιλέγεις να μάχεσαι και να δίνεσαι ταπεινά.
Σε ανθρώπους που σε κοιτάζουν στα μάτια και καταλαβαίνεις τι θέλουν να πουν χωρίς λέξεις, χωρίς χειρονομίες, μόνο απ’ το βλέμμα. Είναι η αύρα τους που σε κάνει να διαλέγεις προσεκτικά καθετί που ζητάνε.
Να μάθεις να δίνεσαι. Όχι το μέρος, αλλά μόνο το όλον. Σε κάτι που βλέπεις πως σε κάνει να τρέμεις, εκεί να ποντάρεις. Κάθε σου κύτταρο να λυγίζει, τα πόδια σου να ναι βαθιά στυλωμένα στη γη, αψηφώντας τους μυς, προσπερνώντας τα χέρια που τρέμουν μπροστά στη δύναμη που καταβάλλει το σώμα.
Να μάθεις να εκτιμάς. Να εκτιμάς ό,τι έχεις. Καθετί που σου δίνεται απλόχερα είναι δώρο θεϊκό, νέκταρ κι αμβροσία, για την τροφή του σώματος και του εαυτού. Καθετί πάλι που κερδίζεις με κόπο είναι η φωτιά που σε κρατά σε ζωντανό.
Η δύναμη που αναζητάς μέσα σου για να συνεχίσεις να πορεύεσαι σε τούτο το δρόμο. Δε χρειάζεται να γυρίζεις το βλέμμα σε άλλους οδοιπόρους.
Κάθε πεζός έχει τη δική του φόρμα, τον δικό του εξοπλισμό για να φτάσει στο τέρμα. Ό,τι κι αν λάχει μη σταματήσεις. Προχώρα όσο μπορείς. Όσο βαστάει η καρδιά και το σώμα…
Other Articles
Τώρα, ξέρω!
