Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Και να που φτάσαμε να δώσουμε τέλος, σ’ ένα “μαζί” που δεν αντέξαμε. Και να που φτάσαμε να είμαι εγώ εδώ κι εσύ αλλού. Και να που βολεύτηκες σε άλλη αγκαλιά. Και να που ακόμη πονάω…
Μα δεν ορίζει ο χωρισμός τα συναισθήματα. Δεν έχει προαπαιτούμενο η αγάπη την παρουσία. Όσος εγωισμός, όσα “θα μου περάσει” κι αν μπουν μπροστά, κάποιες φορές ο ένας απ’ τους δύο συνεχίζει να αγαπάει, συνεχίζει να πονάει, συνεχίζει να νιώθει. Κι ας το κάνει σιωπηλά. Κι ας το κάνει από μακριά.
Είναι αυτή η αξιοπρέπεια που διατάζει να φεύγεις απ’ όπου περισσεύεις. Είναι κι αυτός ο αυτοσεβασμός που υποχρεώνει να σφίγγεις τα χείλη και να μην ξεστομίζεις “σ’ αγαπώ” που δεν εκτιμώνται.
Δεν ξεχνούν όλοι το ίδιο εύκολα. Δεν ξεχνούν κι ας ξέρουν πως τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει, τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί, τίποτα δεν μπορεί να επανέλθει. Δεν ξεχνούν και καμιά φορά συνεχίζουν να πονάνε για καιρό…
Πονάει που δεν είσαι εδώ, μα αυτό είναι δικό μου, αποκλειστικά δικό μου και δεν θα το μάθεις ποτέ. Πονάει που είσαι αλλού, μα αυτό θα μείνει κρυμμένο βαθιά μέσα μου και δεν θα στο πω ποτέ. Ότι έγινε, δεν ξεγίνεται κι ότι πέθανε, δεν ανασταίνεται και δεν χρειάζεται να ξύνουμε παλιές πληγές με “σ’ αγαπώ”, “μου λείπεις” κι αναπάντητα “γιατί”. Επέλεξες, επέλεξα, επιλέξαμε. Το τι νιώθω ακόμη για σένα δεν σε αφορά και δεν θα το ξεστομίσω. Όχι πια. Μόνο να της πεις να σε προσέχει…
