Ο σωστός χρόνος κι η σωστή στιγμή, δεν θα υπάρξουν ποτέ. Ζήσε το τώρα και κάντο να αξίζει.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

“Δεν ήταν η στιγμή μας”.
“Ο χρόνος δεν είναι ο σωστός”
“Κάποτε θα το ζήσουμε, αλλά τώρα είναι αδύνατον”

Κάθε μια από αυτές τις φράσεις, τις έχουμε πει ή ακούσει επανειλημμένα.
Κάθε φορά που τις ακούμε, αντιλαμβανόμαστε το ψέμα, αλλά κολλάμε στην προσδοκία.
Γιατί η πραγματικότητα είναι απλή.
Όταν θες, γυρνάς τον κόσμο ανάποδα και κάνεις τη στιγμή σωστή. Κι αν δεν τα καταφέρεις δεν πειράζει.
Μένεις, μέσα στην λάθος στιγμή και την κάνεις να αξίζει.
Ναι ρε, κάνεις το λάθος να ΑΞΙΖΕΙ.
Ξέρεις πόση ψυχή χρειάζεται αυτό;
Ξέρεις πόσες μάχες με το χρόνο θα χρειαστούν;
Ποτέ δεν θα υπάρχει “σωστός” χρόνος.
Πάντα κάτι θα λείπει. Πάντα κάποια ρωγμή θα ξεφεύγει. Πάντα κάποια σκιά θα σκοτεινιάζει τον ήλιο.
Και;

Και τι έγινε αν ο χρόνος δεν είναι ο σωστός;
Και τι έγινε αν ο χρόνος δεν είναι τέλειος;
Δεν θέλω την τελειότητα. Δεν θέλω να το ζήσω “όταν”…
Γιατί όσο εσύ νομίζεις πως φτιάχνεις τις συνθήκες του “όταν”… εμένα μου μαθαίνεις πώς είναι να ζω χωρίς εσένα.
Μου μαθαίνεις να ζω με την απουσία σου, να την συνηθίζω.
Μου μαθαίνεις να φτιάχνω το χρόνο μου δικό μου χωρίς προσδοκίες, χωρίς αναμονή.

Γιατί γι’αυτό που θες να ζήσεις, για τον άνθρωπο που θες στην ζωή σου, δεν περιμένεις.
Δίνεις τις μάχες σου, και στέκεσαι εκεί. Κάνεις τα λάθη σου και τα σβήνεις στο φιλί του.
Κλείνεις μέσα σε μια αγκαλιά όλο το σκοτάδι και το κάνεις δικό σας.
Λες τις αλήθειες σου και μένεις. Ακούς τις αλήθειες και μένεις.
Γιατί καλύτερα ένα “μαζί” μέσα στην καταιγίδα, παρά ένα “μαζί” όταν θα…
Γιατί αυτό το “όταν θα” ισούται με ποτέ.