Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Ο Χριστός Ανέστη. Το μάθες το νέο. Το θυμήθηκες ξανά νωρίς τ’ Απρίλη φέτος.
Εδώ λοιπόν τώρα, λίγο πριν την κραιπάλη της κτηνωδίας τουτης της Κυριακής να σε ρωτήσω, τι θυμήθηκες φέτος αλλιώτικο να κάνεις;
Τι διαφορετικό και πιο κοντά στο μοναδικό Εσύ που έφερες τούτη τη φορά εδώ πανω;
Ο Χριστός Ανέστη κι εσύ τι ανέστησες μέσα σου;
Τι καλό βρήκες που το “χες ως χθες καταχωνιασει στο κουτί του ανεφικτου κι αποφάσισες να το φέρεις μπροστά, να του δώσεις φως, να το κάνεις το επόμενο σου τώρα;
Ο Χριστός Ανέστη μας ξαλαφρωσε όλους με τη θυσία Του, μας συγχώρεσε. Εσύ ποιον συγχώρεσες, ποιον ευχαρίστησες για το μάθημα που σου έδωσε, ποιον ξεφορτωσες από το φαρμακι του θυμού σου, Τι ξεκρεμασες από τις αλυσίδες στα πόδια και το βάρος στην πλάτη σου για να συνεχίσεις πιο ζωντανά δυνατός από ποτέ; Αλήθεια τον εαυτό σου τον συγχώρεσες για ο,τι του επέστρεψες να κάνει η να του κάνουν; Η μήπως ακόμη τον δικαζεις;
Η καταδίκη τελείωσε. Ο Άνθρωπος δικαιώθηκε με όλα τα κριματα του. Δεν το βλέπεις;
Ο Χριστός Ανέστη, η Άνοιξη είναι εδώ σε σπρώχνει πια σχεδόν επιτακτικά να ζήσεις. Μέχρι και το Πάσχα νωρίς στο έφερε για να ξυπνήσει την καρδιά για να φουντώσει την ελπίδα. Ο θάνατος νικιεται όταν η αγάπη για ζωή είναι επιτακτική όπως κι η ανάσα σου.
Ο Χριστός Ανέστη και Εσύ κοίταξε σήμερα εκτος από το να σκάσεις στο φαΐ, να σκάσεις χαμόγελα, να μοιράσεις αγκαλιές, να πάρεις φιλιά, να προσφέρεις αγάπη.
Για να μοσχοβολησει ο κόσμος όχι από τσικνα που θα υπάρχει ούτως ή άλλως παντού τριγύρω αλλά από ζωή. Κι η ζωή έχει μοναδικό άρωμα… Ειδικά όταν ξέρει ότι την αγάπας!
ΥΣ Ο Χριστός Ανέστη και φέτος χωρίς Εσένα κι ίσως Εσύ δεν είσαι πλέον η δική μου Ανάσταση… Αυτό κι αν είναι Ζωή!