H στιγμή σου κρατάει, όσο μια ανάσα..

Τα παραθυρια που επιλεγουμε, εχουν σημασια!

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Ώρα 11 το πρωί, η αίθουσα είναι σχετικά άδεια και η καθηγήτρια μιλάει, την βλέπω να κουνάει το στόμα της και να αλλάζει τις διαφάνειες στον υπολογιστή, αλλά δεν την ακούω, βρίσκομαι αλλού. Βρίσκομαι μακριά από αίθουσες, υπολογιστές, πολυκατοικίες και καυσαέρια.

Βρίσκομαι σε ένα βουνό, με μόνη παρέα τα δέντρα και τα ζώα, με μια σκηνή παραμάσχαλα, προμήθειες και ένα καλό βιβλίο. Ούτε κινητό, ούτε υπολογιστή. Τίποτα ηλεκτρονικό, κανένα μέσω επικοινωνίας. Είμαι εγώ και η φύση.

Περπατάω και φτάνω στην άκρη του λόφου, η θέα είναι μαγευτική, σου κόβει την ανάσα. Κοιτάω γύρω μου και το μόνο που μπορώ να δω- έως εκεί που φτάνει το μάτι μου- είναι αχανείς εκτάσεις δάσους και κάπου αχνοφαίνεται και η θάλασσα. Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Εκπνέω και βγάζω από μέσα μου όλα τα προβλήματα, όλες τις έγνοιες μου. Βγάζω από μέσα μου στεναχώριες και πικρίες, βγάζω από μέσα μου ανθρώπους που με πλήγωσαν, που δεν άξιζαν.

Ξαναπαίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να ηρεμήσω. Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν και τα φύλλα να θροΐζουν και γαληνεύει η ψυχή μου. Αφήνω τον αέρα να χαϊδέψει το πρόσωπό μου και να πάρει μακριά τον αέρα της πόλης. Κάθομαι κάτω και απλώς κοιτάζω γύρω μου, όλα σε αρμονία, όλα κινούνται με φυσιολογικούς ρυθμούς και όχι σε ρυθμούς πρωτεύουσας. Κλείνω και πάλι τα μάτια μου. Σε λίγο θα τα ανοίξω. Σε λίγο πάλι, τώρα απλά θέλω να απολαύσω την ηρεμία.

Ώρα 11:15, ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι πάλι στην σχετικά άδεια αίθουσα στο κέντρο της Αθήνας, ανάμεσα σε πολυκατοικίες γκρι και μαύρες από το καυσαέριο. Ανάμεσα σε ανθρώπους που τρέχουν να προλάβουν. Τρέχουν να προλάβουν τον χρόνο σε μια μάχη άνιση. Τρέχουν και δεν φτάνουν. Τρέχουν και δεν βλέπουν που πάνε γιατί ποτέ δεν σταματούν να ρίξουν μια ματιά. Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω από αυτή την πραγματικότητα ξανακλείνω τα μάτια.