Την αλήθεια των ανθρώπων θα τη δεις όταν αρχίσεις να χαλάς χατίρια

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Ήσουν ένα καλό παιδί πάντα. Αυτή την εικόνα δημιούργησες έξω στη κοινωνία για σένα και όχι άδικα. Ήσουν. Αυτό ήσουν αυτό έδειχνες. Ήσουν ο ευγενικός, ο μετρημένος, ο μορφωμένος, ο καθώς πρέπει που είχε να πει ένα καλό λόγο για όλους και πάντα ήθελε να βλέπει και να κάνει τους γύρω του χαρούμενους είτε λέγοντάς τους ένα αστείο είτε χαρίζοντάς τους ένα πλατύ χαμόγελο που αυτομάτως τους έκανε να χαμογελούν κι αυτοί.

Έτοιμος να βοηθήσεις όποιον σε είχε ανάγκη, φιλόξενος και πρόσχαρος. Έξω καρδιά που για να είναι όλοι καλά γινόσουν χαλί να σε πατήσουν.

Και σε πατούσαν, σε εκμεταλλεύονταν, σε κορόιδευαν και σε χρησιμοποιούσαν για να περνάνε καλά εις βάρος σου.

Έδινες ότι είχες και δεν είχες στους άλλους με αποτέλεσμα να ξεχνάς εσένα. Να μην έχεις χρόνο για τον εαυτό σου και προκειμένου να είναι οι άλλοι καλά χάλαγες όλη σου την ενέργεια εκεί και δεν ήσουν καλά εσύ.

Όταν πλέον δεν είχες αποθέματα να μοιράσεις, να προσφέρεις κάτι όπως συνήθιζες παραμέρισαν όλοι.

Δε λέω για τους ξένους. Οι ξένοι παρέμειναν ξένοι και ότι έκανες δε το έκανες για να κερδίσεις κάτι. Για τους φίλους όμως ήθελες να κερδίσεις κάτι. Κάτι απλό, καθημερινό. Δε ζητούσες ανταλλάγματα, δε ζητούσες πολλά.

Το μόνο που ήθελες ήταν να σε εκτιμήσουν λιγάκι και να είναι αληθινοί όπως ήσουν κι εσύ απέναντί τους.

Πού είναι λοιπόν τώρα εκείνοι που λέγονταν φίλοι σου;
Πού είναι αυτοί που θεωρούσες δικούς σου ανθρώπους;
Πουθενά. Ανύπαρκτοι. Τώρα πλέον το καλό παιδί αποφάσισε να μην είναι καλό με τους άλλους αλλά να είναι καλά ο ίδιος κι ας μείνει μόνος του.