Μην νοιάζεσαι για μένα, εγώ έχω απόθεμα κι από αγάπη, κι από ψυχή!

Γράφει η Γεώρα

Τώρα στους τίτλους τέλους, θα ήθελα να σου πω δυο λόγια. Δεν θέλω να τα κουβαλάω μαζί μου. Θέλω εσένα και αυτά να τα αφήσω πίσω μου. Θέλω να ξεχάσω τα βράδια που δάκρυα κύλισαν στο μαξιλάρι μου, να πάρω πίσω τον χαμένο χρόνο, να μην ταλανιζόταν το μυαλό μου σε τόσες σκέψεις, να μην έφτανα στο σημείο να μην με αναγνωρίζω! Θέλω πολλά να πάρω πίσω, όμως δεν μπορώ. Τα κρατάω σαν μαθήματα ζωής.

Πως σε αγάπησα το ξέρεις, πως σε νοιάστηκα και σε συγχώρεσα, πως σε σεβάστηκα και κατανόησα κάθε τι που μου είπες. Ξέρεις πως έκανα υπομονή, δεν σε τρέλαινα στα μηνύματα, πως ήθελα να είσαι εδώ για μένα και όχι από υποχρέωση. Ξέρεις πως πόνεσα, βασικά με πόνεσες. Τράβηξες τόσο το σχοινί που έφτασα ένα βήμα πριν σε μισήσω. Και στο είχα πει, δεν ήθελα με τόσο μαύρο να ντύσω τις στιγμές μας, δεν ήθελα να σε αφήσω άλλο πόνο και πίκρα να φωλιάσεις μέσα μου.

Σ’ αγάπησα πολύ, αγάπη μου. Και αφότου με πρόδωσες εγώ σου έδωσα άφεση αμαρτιών και εσύ απλά είπες να με τελειώσεις. Γιατί μάλλον δεν σου έφτασε ο αρχικός πόνος που προκάλεσες. Ή μάλλον θεώρησες πως θα είχες και άλλη μία ευκαιρία. Τώρα όμως σε αυτό εδώ το τέλος, θέλω να σου πω, πως φεύγω γιατί όχι μόνο δεν αξίζει να μείνω αλλά και γιατί μία ώρα παραπάνω δίπλα σου θα με κάνει να σε μισήσω με κάθε κύτταρο του κορμιού μου και αυτή τη νίκη δεν θα στην χαρίσω.

Και εφόσον όλα αυτά τα ξέρεις, ελπίζω να σου έμαθα πως αξίζει να αγαπάς και να αγαπιέσαι σε αυτή τη ζωή. Γιατί επέτρεψε μου να σου πω, κάτι που ήδη το ξέρεις, δεν ήξερες να αγαπάς, στις βολεμένες φθηνές σχέσεις σου, που σου ρούφηξαν την ψυχή, που σε ήθελαν μόνο για την καλοπέρασή τους, που σου φέρονταν σαν ένα τίποτα, που σε κατάντησαν ένα άδειο σώμα, δεν είχες πάρει στάλα αγάπης!
Εγώ σου έμαθα την τρυφερότητα, εγώ σου έμαθα πως είναι να νοιάζεσαι για τον άλλον, εγώ σου έμαθα την συντροφικότητα, σου έμαθα την αγάπη.

Εγώ άδειασα και εσύ γέμισες. Χαλάλι, θα έχεις να λες πως κάποτε ένιωσες ζωντανός, πως δεν σε θέλησαν μονάχα για την επίδοσή σου αλλά για εκείνο που ήσουν! Γιατί κακό παιδί δεν ήσουν μάτια μου, μονάχα ένα βολεμένο ανθρωπάκι, κρυμμένο μέσα στις σχέσεις δίχως ευθύνες που έτυχε να πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλον, αλλά δυστυχώς παρ’ότι είδες την διαφορά δεν κατάφερες να σε νικήσεις!

Χαλάλι η αγάπη που σου χάρισα και μην νοιάζεσαι για μένα, εγώ έχω απόθεμα. Απόθεμα ψυχής. Κάτι που εσύ δεν είχες όμως σου έδωσα. Ελπίζω να μην το σκορπίσεις άσκοπα, όπως σκόρπισες εμένα!