Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Ξέρω έναν άντρα που του έμαθαν κάποτε πως το κλάμα είναι αδυναμία.
Πως οι άντρες δεν πρέπει να λυγίζουν, δεν πρέπει να δείχνουν ότι πονάνε, δεν πρέπει να σπάνε.
Πως πρέπει να είναι για πάντα δυνατός, ήρεμος, σκληρός.
Κι αυτός, το έμαθε πολύ καλά το μάθημα του…
Του φόρεσαν δηλαδή μια πανοπλία που δεν χωρούσε καθόλου ψυχή, χωρούσε μόνο σιωπή απέραντη.
Του έμαθαν να πνίγει τα δάκρυά του μέσα στα τσιγάρα, στα ποτά και στις ατέλειωτες διαδρομές με το αμάξι.
Όμως κάποια στιγμή κατάλαβε ότι η γαμημένη η αλήθεια είναι άλλη εντελώς!
Η αλήθεια είναι πως ο πραγματικός άντρας, δεν φοβάται να κλάψει.
Τώρα ξέρει πως το δάκρυ δεν τον μικραίνει, τον καθαρίζει.
Ξέρει πως για να αντέξεις, πρέπει πρώτα να λυγίσεις.
Για να αγαπήσεις, πρέπει πρώτα να νιώσεις.
Και για να σταθείς ξανά όρθιος, πρέπει πρώτα να πέσεις.
Ο άντρας που δεν φοβάται να κλάψει, έχει δώσει μάχες που δεν θα τις μάθει ποτέ κανένας.
Έχει ξενυχτήσει μέσα σε νοσοκομεία, σε άδειες καρέκλες, σε αναμνήσεις που πονάνε.
Έχει δει το φως να σβήνει και το ξανάναψε μόνος του.
Και κάθε φορά που δάκρυσε, έγινε πιο δυνατός. Όχι γιατί δεν πόνεσε, αλλά γιατί δεν ντράπηκε ποτέ για τον πόνο του.
Αυτός ο άντρας δεν φοβάται να δείξει την ψυχή του.
Δεν παριστάνει τον σκληρό, γιατί ξέρει πως το πιο σκληρό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άντρας, είναι να είναι τρυφερός.
Να πει “πονάω”, “φοβάμαι”, “μου λείπεις”.
Να παραδεχτεί πως κι εκείνος χρειάζεται μια αγκαλιά.
Δεν είναι αδύναμος, είναι άνθρωπος.
Και εκεί κρύβεται όλη του η δύναμη.
Ο άντρας που δεν φοβάται να κλάψει, δεν έχει χάσει τον εαυτό του βλάκες μου.
Το αντίθετο, τον έχει βρει!
