Η καθημερινότητα είναι αυτή που υφαίνεις θηλιά θηλιά κάθε σου μέρα

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Ώρα 9.18 π. μ. , πλατεία Σ…. Κόσμος παντού. Σοκάκια, πεζοδρόμια, καφετέριες, γεμάτα από  γρήγορους βηματισμούς κι εκκωφαντικές φωνές. Παράξενο για τόσο πρωί. Κάθομαι στο λεωφορείο και χαζεύω φιγούρες. Μια γριά κυρία καθαρίζει τα μεγάλα, καφέ, κοκάλινα γυαλιά της. Ένας  γεματούλης κύριος παίζει ρυθμικά τα δάχτυλά του πάνω στο τάμπλετ. Δεν πέρασαν ούτε δέκα λεπτά και να… Κατάφερες, χωρίς να χτυπήσεις, να μπεις στο ατελιέ του μυαλού .

9.30 π. μ. ήσουν στη στάση, 9.35 π. μ. έξω απ’ τη δουλειά. Μύριζες καφέ ελληνικό κι ελαφριά, πικρή, γεύση τσιγάρου στο στόμα. Δεν ήθελες φλυαρία. Επέλεγες πάντα τυπικότητες. «Καλημέρα!», ένα φιλί βιαστικό στο δεξί μάγουλο, κι ένας σιωπηλός ήχος στο αυτί: «Το απόγευμα, την ίδια ώρα, στο γνωστό στέκι». Μου άρεσαν οι κινήσεις σου, σε έκαναν ακόμη πιο γοητευτικό.

Πόσες φορές στο γνωστό, φαγωμένο από τον καιρό παγκάκι, με χυμό βύσσινο στο χέρι, με ηλιόσπορους στις ποδιές μας και καυτό αλάτι να τσούζει τα χείλη… Δε σ’ ένοιαζε καθόλου τίποτα και κανένας. Σ’ άρεσε κι εσένα κι ας μην το παραδεχόσουν ποτέ.

Όταν η μέρα κουραζόταν και ταλαίπωρη πια, έσβηνε τα φώτα της για να καλωσορίσει την νύχτα, ήταν η ώρα που με κρατούσες απ’ το χέρι και χάζευες με γαληνώδη, γκριζοπράσινα μάτια τα χρώματα τ’ ουρανού. Τα ίδια χρώματα, στο ίδιο φαγωμένο παγκάκι, στην ίδια φασαριόζικη  πλατεία.

Ο κυριούλης απέναντι χαμογέλασε. Χαμογέλασε πονηρά, σαν να ήξερε τι σκεφτόμουν. Ποια είμαι στ’ αλήθεια και πού βρίσκομαι μες στον χώρο του μυαλού. Χαμογέλασα, αυθόρμητα, κι εγώ. Δεν αντιστάθηκα. «Στο χαμόγελο ν’ απαντάς με χαμόγελο. Οι άνθρωποι σπάνια χαμογελούν…» Αυτά τα λόγια σφύριζαν κλεφτά στ’ αυτιά μου και δεν μπόρεσαν να σωπάσουν.

Το χαμόγελο… Αυτό το χαμόγελο είναι που κάνει τα σώματα να τραγουδούν και να πάλλονται μεταξύ τους. Αυτή η έκρηξη είναι, που σε κάνει να νιώθεις ότι υπάρχεις για ένα σκοπό, ότι ξέρεις ποιος είσαι και τι κυνηγάς σε τούτη τη ζωή.

Ο οδηγός σταμάτησε στην οδό Τ… Ο κόσμος για κάποιο λόγο άρχισε να οχλαγωγεί και να ξεφυσά.

«Η αγάπη δε φαίνεται στα εύκολα ή στα δύσκολα. Η αγάπη φαίνεται στην καθημερινότητα», άλλες λέξεις σου και πάλι δειλά βγαίνουν στο φως. Στα «εύκολα» και στα «δύσκολα» δεν είσαι εκεί. Είσαι κοντά στο σπίτι με τις ροδιές, πλάι στον εγωιστή γίγαντα, επιλέγεις να κάθεσαι μόνος σε μια γωνιά της σκονισμένης αυλής. Καλύτερα μόνος; Δε ξέρω, εσύ θα μου πεις… Η καθημερινότητα είναι αυτή που υφαίνεις θηλιά θηλιά κάθε σου μέρα. Το ίδιο πλεκτό χειμώνα καλοκαίρι, με τους κόμπους του και τις δεξιοτεχνίες του. Αυτή την απάντηση θα σου δώσω, όταν κι όποτε σε δω ξανά.

Το λεωφορείο ξεκίνησε πάλι. Πατάω το κουμπί, για να σταματήσει στην επόμενη στάση. Έφτασα κιόλας. Δεν υπάρχει λόγος να κάθομαι. Κάποιος άλλος κουρασμένος ας πάρει τη θέση μου. Ας σηκωθώ. Ας ξεκινήσω  πάλι…