Γράφει η Μαργαρίτα Ζερβού
Πού πάει η αγάπη όταν όλα τελειώνουν; Μένει εκεί, να αιωρείται κάπου ανάμεσα σε παλιές αναμνήσεις και ανείπωτα λόγια; Ή μήπως εξαφανίζεται, διαλύεται σαν καπνός που αφήνει μόνο την πικρή μυρωδιά του πίσω του;
Θα έλεγα πως η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ. Δεν χάνεται, αλλάζει μορφή. Μπορεί να γίνει σιωπή, να κρυφτεί σε μια γωνιά της καρδιάς, να γίνει ένα βάρος στο στήθος που δεν ξέρεις πώς να σηκώσεις. Ή, αν είσαι τυχερή, μπορεί να γίνει μια γλυκιά ανάμνηση, σαν εκείνα τα τραγούδια που κάποτε τραγουδούσες δυνατά και τώρα ψιθυρίζεις μόνο στον εαυτό σου.
Η αγάπη δεν τελειώνει. Είναι εκεί, ακόμη κι όταν ο άλλος έχει φύγει. Αφήνει τα σημάδια της παντού – στα μάτια που κουβαλάνε θλίψη, στα χέρια που κλείνουν άδεια τις νύχτες, στα χαμόγελα που μοιάζουν πιο σπάνια. Είναι εκεί, σε κάθε στιγμή που αναρωτιέσαι αν άξιζε τον κόπο. Και πάντα, μέσα σου, ξέρεις πως άξιζε.
Πού πάει η αγάπη; Ίσως επιστρέφει σε εμάς. Σαν ένα μάθημα, σαν μια προειδοποίηση, σαν μια δεύτερη ευκαιρία να αγαπήσουμε διαφορετικά, πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά. Μπορεί να φεύγει από τον άλλον, αλλά παραμένει δική μας. Κι αυτό είναι που πονάει. Όχι ότι τελείωσε, αλλά ότι δεν μπορούμε πια να τη μοιραστούμε.
Κι αν θέλεις να ξέρεις πού πάει η αγάπη, σκέψου αυτό: δεν πάει πουθενά. Μένει εκεί που τη νιώσαμε. Στα βλέμματα που κάποτε έλεγαν τα πάντα. Στις αγκαλιές που έμοιαζαν ατελείωτες. Στις σιωπές που δεν είχαν ανάγκη από λέξεις.
Δεν χάνεται η αγάπη. Απλώς βρίσκει έναν τρόπο να μας υπενθυμίζει πως ζήσαμε κάτι αληθινό. Ακόμη κι αν δεν το κρατήσαμε.
