Δεν έφυγες για να βρεις άλλον, έφυγες για να μην πονάς..
Γράφει η Πράξια Αρέστη
Ο έρωτας περνάει. Περνάει όταν δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Πεθαίνει μέσα μας αργά και βασανιστικά ή με ένα μόνο κλικ του μυαλού. Απλά ξυπνάς ένα πρωί και δεν τον νιώθεις. Και στη θέση του επικρατεί μια ηρεμία και ένα κενό, μικρό ή μεγάλο, ανάλογα.
Πριν τελειώσει, επικρατεί θυμός, απογοήτευση, εσωτερικός πόλεμος, καβγάδες, συζητήσεις. Νιώθεις ότι χάνεις τον άλλον, νιώθεις ότι απομακρύνεστε, νιώθεις ότι μόνο εσύ προσπαθείς, νιώθεις ότι σου λείπουν πολλά αλλά θες να το παλέψεις ακόμη λίγο. Και αφού τα πείτε όλα ξανά και ξανά και σπατάλησες τόση ενέργεια και χρόνο για να βρεις στον άλλον μια αναισθησία και καμία θέληση να σου προσφέρει έστω και κάτι για να μείνεις, καταλαβαίνεις ότι είσαι σε λάθος ζωή, καταλαβαίνεις ότι δεν χωράς, καταλαβαίνεις ότι απλά βολεύτηκαν μαζί σου και σου δίνουν ό,τι περισσεύει. Καταλαβαίνεις ότι ο άλλος τόσο θέλει και τόσο μπορεί, και για σένα δεν είναι αρκετό.
Γεμίζεις πληγές, νιώθεις μόνη, ξεχνάς πώς είναι το άγγιγμα, τα όμορφα πρωινά μαζί του, ξεχνάς μαζί και τη γυναίκα μέσα σου. Δεν σε κάνει να νιώθεις όμορφη και πόθητη πια. Δεν σε ψάχνει, δεν σε ζητά. Απλά, αν είσαι εκεί, θα σε χρησιμοποιεί όταν χρειάζεται. Σου λείπει αυτός, σου λείπει ο έρωτας, σου λείπει ο εαυτός σου πριν γίνεις κομμάτια. Το να τον ξεπεράσεις σου μοιάζει αδύνατο. Πιάνεσαι κι από τα ψίχουλα που σου ρίχνει για λίγη ανάσα.
Μα η απουσία του έρωτα κάνει τον έρωτα να περνάει. Ευτυχώς ξυπνάς ένα πρωί και είσαι ξανά ελεύθερη. Δεν περιμένεις τίποτα από κανέναν, οπότε δεν απογοητεύεσαι. Δεν παρακαλάς κανέναν για λίγη σημασία, θα περάσεις και μόνη σου καλά. Δεν σου λείπει κανείς. Δεν ζητάς την επαφή. Δεν έφυγες για να βρεις άλλον. Έφυγες για να μην πονάς, για να μη νιώθεις αντικείμενο προς περιστασιακή χρήση, έφυγες γιατί ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση σε σκότωνε. Γιατί έπεφτες χαμηλά για να σου δώσουν λίγες στιγμές που ζητούσες και όχι μόνο ό,τι και όποτε τους βόλευε. Έφυγες γιατί είσαι καλύτερα μόνη. Κι ευτυχώς, ο έρωτάς σου τελείωσε. Τον άφησαν να τελειώσει.
Κι ίσως την επόμενη φορά βρεις τον κατάλληλο παραλήπτη συναισθημάτων. Ίσως και να μην τον βρεις ποτέ. Αλλά ποιος νοιάζεται; Η ζωή είναι ωραία αν τη ζεις όπως θες κάθε λεπτό, χωρίς να περιμένεις κανέναν.