Γράφει η Πράξια Αρέστη
Πάλι θα χαθούμε αγάπη μου. Κάποιο Μάρτη που έμπαζε άγριους χειμώνες, λάβες και σεισμούς.
Πάλι θα χαθούμε. Εσύ σε όλα αυτά που ποτέ δεν καταλάβες και δεν παράδεχτηκες κι εγώ σε όλα αυτά που με πλήγωναν και δεν μπόρεσα ν’ αλλάξω για να μείνω.
Πάλι θα χαθούμε μάτια μου. Εσύ σε ένα πεισματάρη εγωισμό που επιμένει μέχρι να ξεκανεί την ψυχή κι εγώ στις πληγές μου που περιμένουν μια καλή σου κουβέντα για να κλείσουν.
Πάλι θα ξενιτευτούμε ψυχή μου. Εσύ στη μοναξιά που επέλεξες να βάλεις το μυαλό σου κι εγώ στον πρώτο τυχόντα που θα μου πουλήσει φτηνά όλα αυτά που περίμενα ν’ ακούσω από σένα.
Πάλι θα νιώθω ξένη ανάμεσα σε φίλους, μόνη ανάμεσα σε πολλούς, ανεπιθυμήτη σε σένα και ανεπιθύμητη στον κόσμο.
Πάλι θα με διώξεις και θα πεις ότι έφυγα. Πάλι θα με αφήσεις να με φύγω και θα πω ότι με έδιωξες.
Αν είμαι το νερό είσαι η φωτιά και αν είμαι πάγος είσαι λάβα. Καμία συνάντησή μας δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ γιατί κάποιος από τους δύο θα πεθάνει πρώτος.
Πάλι θα χαθούμε καρδιά μου και θα λέμε πώς όλα είναι καλά. Θα περάσουν κι άλλα χρόνια, θα περάσουμε τα τριάντα, τα σαράντα κι ο καθένας θα επιμένει να θέλει τα δικά του, μακριά από το εμείς και τον έρωτα.
Πάλι θα χαθούμε ζωή μου, εσύ στους υψηλούς σου στόχους, στα οικονομικά σου και τους αριθμούς κι εγώ σε ένα λιβάδι με λουλούδια να περνάω τις ώρες κοιτάζοντας τα σχήματα που παίρνουν τα σύννεφα. Δεν ξέρω ποιος είναι πιο ευτυχισμένος.
Εγώ ή εσύ; Δεν ξέρω ποιος ζητάει πιο πολλά, ποιος είναι λαθός ή σωστός. Δεν ξέρω ποιου θα στοιχίσουν πιο πολύ οι επιλογές του και πως θα καταλήξει ο καθένας στο τέλος.
Δεν ήθελα ποτέ να είμαι απέναντι. Δε ήθελα ποτέ να μην ξέρω πώς πέρασες τη μέρα σου και τι προβλήματα έχεις. Ήθελα να σου κρατάω το χέρι σε όλη την πορεία κι αντί σε κάθε δυσκολία να με διώχνεις με άσχημα λόγια, να με αγκαλιάζεις πιο σφιχτά. Δεν ήθελα να περάσεις τίποτα μόνος. Δεν ξέρω, όμως, να σ’ αγαπήσω με τον τρόπο που ήθελες. Μου φαινόταν πάντα άδικος.
Πάλι θα χαθούμε μωρό μου. Και δεν ξέρω αν αυτή η φορά θα είναι η τελευταία κι αν πρέπει να σου πω αντίο ή στο επανιδείν!
