Σ’έναν κόσμο σκληρό κι αδιαπραγμάτευτο, δεν σκοτώνονται μόνο σώματα αλλά και ψυχές..

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Θα σου θυμώνω πάντα, μ’ ακούς; Θα σου θυμώνω για όσα δεν έκανες. Για όσα δεν ήσουν εδώ για να κάνεις. Για όλες εκείνες τις φορές που ήθελα να σου μιλήσω, αλλά δεν μπορούσα να σε βρω. Για όλα τα πρέπει σου, που γίναν αλυσίδες στα πόδια μου.

Έχω θυμό, ναι. Έναν θυμό, που είναι έτοιμος να σκάσει σαν εκείνα τα μπαλόνια που μισούσες. Θυμάσαι; Ποτέ δεν μου έκανες το χατίρι να μου πάρεις ένα. Ο φόβος σου μην σκάσουν ήταν μεγαλύτερος από την δική μου λαχτάρα. Θα σου θυμώνω και ας σου χρωστάω την ζωή μου. Με άφησες να κρυώνω από μοναξιά, ενώ εσύ κρατούσες στην αγκαλιά την κουβέρτα που τόσο χρειαζόμουν.

Θα στο κρατάω, ρε μάνα, που με έδιωξες από κοντά σου. Με έβαλες σε κείνο το φουσκωτό, που κάποιοι το ονόμαζαν πλοίο, για να με σώσεις από την φωτιά που ερχόταν. Έτσι μου είπες. Σε είδα να κλαις. Δεν καταλάβαινα. Ένιωθα μόνο θυμό. Δεν ήθελα να σωθώ, αν έπρεπε να φύγω μακριά σου. Ήθελα να μείνω εκεί, στο πόλεμο αλλά στην ασφάλεια της μυρωδιάς σου. Που να ήξερα…

Πού να ήξερα, ότι ο ήχος των μπαλονιών που σκάνε, σου θύμιζε την βόμβα που σκότωσε τους δικούς σου γονείς. Πού να ήξερα, ότι δεν με αγκάλιαζες για να πονέσω λιγότερο, όταν θα έφευγα μακριά σου. Πού να ήξερα, ότι η δική μου σωτηρία σήμαινε το δικό σου θάνατο. Δεν ήξερα.

Όμως και εσύ δεν ήξερες. Με έστειλες μακριά για να με σώσεις. Τα κύματα όμως, μάνα, ήταν μεγάλα και κανείς δεν νοιάστηκε για τις ανθρώπινες ζωές που ήταν μέσα σε κείνο το φουσκωτό. Ο φίλος μου χάθηκε μέσα στη θάλασσα και μένα με έσωσαν λίγο πριν χάσω την δύναμη μου. Τα κατάφερα. Το έσωσα το σώμα μου.

Την ψυχή μου; Άσ’ την αυτήν. Αυτή έχει χαθεί σε ένα κόσμο άγριο, σκληρό και αδιαπραγμάτευτο.
Δεν φταις εσύ όμως. Δεν ήξερες. Που να ήξερες, πως να μπορούσες να υποθέσεις, ότι εκεί που υπάρχει ειρήνη, θα κρυβόταν και άλλος πόλεμος. Ένας πόλεμος αλλιώτικος, χωρίς φωτιές και βόμβες. Ένας πόλεμος που δεν σκοτώνει σώματα, αλλά ψυχές. Και εδώ με πολεμάνε, μάνα. Με ξεχωρίζουν, με απομακρύνουν και με πονάνε. Η καταγωγή μας έγινε ταμπελάκι ντροπής στο πρόσωπό μου. Με πολεμάνε με όπλο τον τόπο τους και εγώ ως ασπίδα έχω μόνο την ελπίδα, μάνα.
Με πολεμάνε χωρίς να ξέρουν…. χωρίς να μπορούν ούτε καν να φανταστούν.

Ο θυμός χάθηκε, μάνα.
Το μόνο που έμεινε είναι η λαχτάρα για την αγκαλιά σου.
Θα παλέψω για αυτό που ονειρεύτηκες.
Να το θυμάσαι.

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλους εσάς…. Ξέρετε εσείς. Αυτό το κείμενο και ένα συγγνώμη εκ μέρους όλων αυτών που σας στερούν το όνειρο μετά από τόσο πόνο.