Οι δικές μας οι σιωπές, κραυγάζουν “σ’αγαπώ”

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Πόσα «σ’ αγαπάω» χωράει αλήθεια η σιωπή;
Πόσα «μου λείπεις» κρύβονται στη σκιά της;
Πόσα «σε θέλω» παλεύουν να ακουστούν;
Πόσα «σε χρειάζομαι» αιωρούνται στον αέρα;
Σιωπή…
Κι εγώ σε ψάχνω εκεί που πάντα συναντιόμαστε.
Κλείνω τα μάτια κι η μορφή σου πάντα εδώ.
Αγγίζω το χαμόγελό σου και ψάχνω στο βλέμμα σου τις απαντήσεις που ζητάω.
Όλα εκεί…
Όλα τα όνειρα που κάναμε μαζί.
Όλα τα αισθήματα που νιώθουμε οι δυο μας.
Όλα τα σ’ αγαπώ που μας ενώνουν.
Όλα εκεί, στο βλέμμα σου, που ακόμα λάμπει…
Όλα εδώ, στην καρδιά μου, που ακόμα αντέχει…
Και η σιωπή να στοιχειώνει τα όνειρά μας.
Να κυκλώνει το «μου λείπεις» και να το κάνει παράπονο και λυγμό.
Να παίρνει τα «σ’ αγαπώ» μου και να τα σκορπάει στον αέρα, για να ταξιδέψουν και να φτάσουν σε σένα.
Να μετατρέπει τις κραυγές σε ψίθυρο, να μη φοβάμαι, να μη φοβάσαι.
Σιωπή…
Κι εγώ να τρέχω να χαθώ στην αγκαλιά σου.
Ν΄ ακούω μέσα στη σιωπή τους χτύπους της καρδιάς σου.
Να νιώθω την ανάσα σου να μου δίνει πνοή.
Να μετράω το χρόνο με την παρουσία σου, με την απουσία σου.
Να μετράω τα χιλιόμετρα με παλμούς και λαχτάρα.
Άκου…
Αυτό που μοιάζει με σιωπή, είναι γεμάτο από εσένα, από εμένα.
Είναι η φωνή σου που μου ψιθυρίζει πως σου λείπω, είναι η φωνή μου που σου μιλάει συνεχώς.
Είναι τα χέρια μας που πάντα είναι μπλεγμένα, και δε μ’ αφήνεις να χαθώ.
Είναι τα όνειρα που είναι κάπου εκεί σε μια γωνιά και περιμένουν να γυρίσεις.
Είναι η αγάπη που μας φωνάζει… Ακούς;
Γιατί η δικιά μας η σιωπή είναι γεμάτη «σ’ αγαπώ»…