Θέλει μαγκιά ο έρωτας και τόλμη.. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Εκείνο που πλησίασες μα δεν άγγιξες, αυτό θα σε στοιχειώνει.
Εκείνο το χάδι που θέλησες να δώσεις και δεν τόλμησες.
Εκείνο το φιλί που δίστασες να δώσεις.
Εκείνο το “σ’αγαπώ”, το “σε θέλω”, το “μου λείπεις” που δεν είπες.
Εκείνο τον άνθρωπο που γέμιζε όλες τις ρωγμές σου με φως, και δεν τον κράτησες.
Εκείνο τον άνθρωπο ήταν η αγκαλιά σου και η επιθυμία σου.
Εκείνο τον άνθρωπο που έκανε τα μάτια σου να λάμπουν και το χαμόγελό σου να φωτίζει το σκοτάδι.
Εκείνο τον άνθρωπο που όταν του έλεγες “ειμαι η κόλαση”, σου έλεγε κράτα με και πάμε..
Εκείνο τον άνθρωπο που δεν τον ένοιαζε καμία τελειότητα, τίποτα ιδανικό. Γιατί το τέλειο του και το ιδανικό του, ήσουν εσύ.
Κι εσύ δεν τόλμησες..
Η μαγκιά σου έμεινε στα λόγια, στις υποσχέσεις, στα μεγάλα λόγια και στις ανύπαρκτες πράξεις.
Γιατί ο έρωτας, θέλει μαγκιά κι όχι από εκείνη που διαφημίζεται και κραυγάζεται..
Από την άλλη.. που την κουβαλάς στην ψυχή σου και δεν μπαίνει ποτέ σε δεύτερη μοίρα.
Θέλει μαγκιά ο έρωτας και τόλμη..
Κι εσύ, δεν τόλμησες να διεκδικήσεις μια ζωή που μπορεί να ήταν γεμάτη εμπόδια και σκόπελους, αλλά είχε έρωτα, πάθος και τρέλα.
Ήταν μια ζωή που δεν ήξερε από συμβιβασμούς και μισό-χαρούμενες στιγμές, μισό-γεμάτες ώρες και λυπημένες νύχτες.
Ήταν μια ζωή που δεν είχε στο περίπου αγκαλιές και πεταχτά φιλιά.
Ήταν η ζωή που δεν τόλμησες..
Ήταν η ζωή που επιθύμησες, που ονειρεύτηκες, που κραύγασες, αλλά δεν τόλμησες!
Ήταν το φιλί που δεν έδωσες..  η αγκαλιά που δεν τόλμησες.. το χάδι που δεν ένιωσες.. η μυρωδιά που δεν έμαθες ποτέ.. το χαμόγελο που δεν θα μάθεις ποτέ αν είναι δικό σου.
Κι αυτό, θα σε στοιχειώνει πάντα..