Η παρεξηγημένη έννοια της απόρριψης..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Όλα γύρω μου σιγά σιγά αλλάζουν, παίρνουν σχήματα και μορφές μέσα στα νέφη. Ο χρόνος δεσμεύει τη νιότη, την κερδίζει στο τέλος και της χαρίζει πυρόξανθες αναμνήσεις.
Αναμνήσεις κόκκινες, θαμπές, από ανθρώπους που πέρασαν σαν αερικά από πάνω σου. Χάραξαν γραμμές παράλληλες μεταξύ τους ο καθένας με το δικό του χρώμα, με τη δική του πνοή.
Καθώς γνώριζα τους ανθρώπους, έμαθα να αγαπώ περισσότερο τις στιγμές τους. Απογοήτευση, χαρά, λύπη, ζήλεια, αγάπη, όλα τους είναι γεύσεις από το ίδιο πιάτο. Η ζωή σου σερβίρει τα πάντα, να δοκιμάζεις κι εσύ τα πάντα, για να κάνεις τις επιλογές σου.
Να επιλέγεις ανάμεσα σε τόσα πολλά συναισθήματα, ανάμεσα σε τόσους πολλούς ανθρώπους, χωρίς φόβο, χωρίς οίκτο. Έτσι μόνο μαθαίνεις να απολαμβάνεις την ομορφιά και την ασχήμια, την αγάπη και το μίσος, τον έρωτα και την απόρριψη.
Η απόρριψη είναι παρεξηγημένη και δεν παίζει με την τύχη, είναι μια προσωπική σου δοκιμασία. Μια δική σου μάχη, για να διακρίνεις το διαμάντι από τον μπρούντζο, το κοράλλι από μια απλή πέτρα της θάλασσας.
Δεν υπάρχει νίκη και ήττα. Κάθε μάχη έχει κάτι να σου χαρίσει: το νέκταρ, τις λάμψεις και τις ηδονές της. Τόλμησε το χαμόγελο! Δε χρειάζεται να χαραμίσεις κάθε στιγμή σου, θυμήσου τη ζωή που σε χαιρετά και πάρε το ρίσκο σου!