Δεν ξέρω πώς να αγαπάω από μακριά.

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Δεν ξέρω πώς να αγαπάω από μακριά.
Δεν ξέρω πώς να σ’ αγαπάω από μακριά και να μην τα κάνω σαλάτα.
Δεν ξέρω πώς να μην σε ψάχνω τις νύχτες.
Πώς να μην θέλω να μιλήσω μαζί σου για το καθετί.
Πώς να είμαι στη ζωή σου χωρίς να μην είμαι.
Δεν ξέρω πώς να αγαπάω διακριτικά χωρίς να σε πνίγω.
Δεν ξέρω που να βάλω όλο αυτό τον έρωτα και τον ενθουσιασμό που έχω για σένα.
Δεν ξέρω πώς να κρύβω τα αισθήματά μου για να μη σε τρομάζω και να θέλεις να φύγεις.
Δεν ξέρω πώς να αγαπάω λίγο, να νιώθω λίγο, να σε αγγίζω λίγο. Το λίγο δεν μου πάει. Δεν είναι για μένα. Το λίγο μου μοιάζει ανεκπλήρωτο, ανικανοποίητο, μίζερο.
Δεν ξέρω να συγκρατώ τον εαυτό μου μπροστά σε κάτι που θέλω τόσο πολύ.
Πρέπει να το κάνω;
Πρέπει να κρατήσω τα προσχήματα;
Πρέπει να λειτουργώ στα όρια που είναι έξω από μια σχέση;
Δε με νοιάζει αν έχουμε σχέση. Δε με νοιάζει τι έχουμε.
Δεν λειτουργώ με τη σκέψη και τα πρέπει, αλλά αυθόρμητα, όπως νιώθω.
Μήπως νιώθω πολύ; Μήπως νιώθω παράλογα;
Μήπως πρέπει να συνηθίσω έτσι από μακριά να σ’ αγαπώ; Μα αυτό είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Είναι σαν να μην σε έχω καθόλου. Το θέλω πολύ μαζί σου. Κόντρα σε όλους τους δισταγμούς, τα πρέπει και τις συνέπειες.
Θέλω να πάω κόντρα γιατί έτσι είμαι φτιαγμένη.
Να πηγαίνω κόντρα.
Κι εσύ μου ταιριάζεις απόλυτα.