Έλα να μου πεις εκείνο το παραμύθι, για το “για πάντα”..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Να σου πω ένα παραμύθι, απ’αυτά που λέγονται κάτω απ’το χριστουγεννιάτικο δέντρο;
Στόλισα μόνη μου φέτος κι έλειπες να βάλεις εσύ τα ψηλά στολίδια που δεν φτάνω. Κι εκείνο το παραμύθι πως θα ήμασταν πάντα μαζί;

Με θλίβουν τα Χριστούγεννα, γιατί δεν είσαι εδώ να με πάρεις αγκαλιά και να μου ψιθυρίσεις πως μ’αγαπάς. Να μου διαβάσεις ένα απ’τα παραμύθια των παιδιών και να μου πεις πως όλα καλά θα πάνε για όλους μας. Για μας που γεννηθήκαμε με την ευαίσθητη πλευρά καρφωμένη στην καρδιά μας. Για μας που ονειρευτήκαμε το πάντα και βρήκαμε το τίποτα, το καθόλου.

Γιατί δεν θέλω τίποτα αν δεν είσαι εσύ, αν δεν είναι η αγκαλιά σου, αν δεν είναι η ψυχή σου. Καλύτερα μονάχη, παρά τους λάθος ανθρώπους. Γιατί εγώ πέθαινα και γεννιόμουν στην αγκαλιά σου.

Εκείνα που πονάνε πιο πολύ, είναι εκείνα που δεν σου είπα ποτέ. Πόσο με πονάει η σιωπή σου.
Κι όλα αυτά που δεν σου είπα ποτέ, όλα αυτά με καταδιώκουν.

Είσαι ο έρωτάς μου απ’την πρώτη στιγμή. Ο άνθρωπος που μου δίδαξε τι σημαίνει ψυχή. Ο άνθρωπος που μου έμαθε τι σημαίνει ν’αγαπάς. Η αγάπη μου δεν μπορεί να αναπνεύσει χωρίς εσένα. Είσαι και θα είσαι πάντα η αιωνιότητα μου.

Χριστούγεννα κι όμως λείπεις.
Έλα να μου πεις εκείνο το παραμύθι.
Το “για πάντα”..