Ποτέ τα χείλη δεν θα μπορέσουν να πουν όλα όσα τα μάτια εκείνα σου μαρτυρούν

Γράφει η Φλώρα Σπανού

Είναι κάτι βλέμματα που τις νύχτες σε στοιχειώνουν σαν φαντάσματα.  Είναι εκείνα τα βλέμματα που σε   μαγνήτισαν  απευθείας όταν τα πρωτοαντίκρισες και τώρα σε έχουν πάρει μαζί τους σε ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Εμφανίζονται, συνήθως,  μέσα από τα σκοτάδια και πάνω στο αραχνοΰφαντο πέπλο τους σε ταξιδεύουν όπου εκείνα θέλουν. Αυτά τα βλέμματα κάτι αποζητούν από εσένα. Κάτι θέλουν. Θέλουν να σου θυμίσουν πως όσο και αν εσύ προσπαθείς να μην τα φέρνεις στο μυαλό σου εκείνα εμφανίζονται ξανά σε στιγμές που δεν το περιμένεις.

Πίσω από αυτά κρύβεται κάτι σκοτεινό. Κάτι απαγορευμένο. Ένας πειρασμός που θέλεις να αποφύγεις.  Θες να ξεφύγεις από αυτά, όμως, όσο και αν προσπαθείς σου είναι αδύνατον να το καταφέρεις.  Είναι εκεί, και κάθε βράδυ έρχονται να σε στοιχειώσουν, να σε βασανίσουν, να σε ταλαιπωρήσουν. Σε έχουν σφίξει καλά μέσα στον κλοιό τους και δυσκολεύεσαι τόσο να απελευθερωθείς από τις αλυσίδες που σου έχουν φορέσει.

Οι σκέψεις σου σε κατατρέχουν και οι επιθυμίες έρχονται σαν κολασμένες να σε κατευθύνουν σε έναν χορό του μυαλού, τρελό και παθιασμένο από τον οποίο δεν θες τελικά να ξεφύγεις.  Είναι εκείνες οι στιγμές που τα βλέμματα αυτά έρχονται τρυφερά να σε αγγίξουν, να σε φιλήσουν, να σου μιλήσουν, να σε κάνουν να ονειρευτείς πράγματα ποθητά και ίσως απαγορευμένα.

Αυτά τα βλέμματα όσο τα επιθυμείς άλλο τόσο θες να τα αποφύγεις.

Αυτά τα βλέμματα όσο τα νοσταλγείς άλλο τόσο θες να τα εξαφανίσεις.

Αυτά τα βλέμματα όσο τα  ερωτεύεσαι άλλο τόσο θες να τα μισήσεις.

Είναι τα βλέμματα εκείνα που μιλούν απευθείας στην καρδιά.

Τα βλέμματα εκείνα που είναι όλο υποσχέσεις.

Τα βλέμματα τα κλεφτά, τα μυστηριώδη, τα ταξιδιάρικα, τα αμαρτωλά.

Ποτέ τα χείλη δεν θα μπορέσουν να σου ξεστομίσουν όλα όσα τα μάτια εκείνα σου μαρτυρούν. Όχι γιατί δεν θέλουν απλά δεν μπορούν. Οι συνθήκες, τα γεγονότα, οι καταστάσεις δεν το επιτρέπουν. Κι έτσι αρκείσαι μόνο στα βλέμματα και στα χαμόγελα τα κλεφτά που σε συντροφεύουν για λίγο και σε συνεπαίρνουν σε κόσμους μακρινούς. Κι έπειτα έρχονται τις νύχτες για να σου ξυπνήσουν τις πιο κρυφές σου αισθήσεις και να σε τυραννήσουν ατελείωτα και βασανιστικά.

Γιατί ξέρεις πως είναι τόσο δύσκολο να κρατηθείς μακριά από αυτά τα βλέμματα. Όσο και αν τα αποφεύγεις εκείνα είναι εκεί σαν σε φωτογραφία μες την μνήμη σου και σου παίζουν διάφορα παιχνίδια στα οποία δεν αρκείσαι να είσαι απλά θεατής. Θες να τα ανταμώσεις ξανά και να κάνεις πραγματικότητα εκείνα όλα που επιθυμείς.  Θες να χαθείς μέσα τους, σε ένα ατέλειωτο μακρινό ταξίδι. Εκεί που θα ‘στε μονάχα εσείς οι δυο.

Ή που θα τα αφήσεις να σε στοιχειώνουν λοιπόν ή που θα κάνεις το βήμα και θα τα αντικρίσεις χωρίς υπεκφυγές. Δύσκολο και παράτολμο τόλμημα, όμως, από σένα εξαρτάται.