Γράφει η Blonde Commando
Μεγαλώνω. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και βλέπω στο βλέμμα μου την εμπειρία και τη γνώση. Μιλάω λιγότερο. Σκέφτομαι πιο βαθιά. Μα ακόμη ονειρεύομαι…Σα να μην κηλίδωσαν την ψυχή τα χρόνια που έφυγαν, οι άνθρωποι που χάθηκαν, οι μικρές και μεγάλες απογοητεύσεις, οι διωγμοί.
«Εσύ δεν άλλαξες καθόλου, ίδια» ακούς και κολακεύεσαι. Τα τελευταία 15 χρόνια έφυγαν γρήγορα σαν φύσημα του ανέμου. Έπεσες και ξανασηκώθηκες, ακόμη και τις στιγμές που δεν μπορούσες να γυρίσεις τη σελίδα, ακόμη κι όταν ο σταυρός ήταν πολύ βαρύς για να τον σηκώσεις.
Κάθε σημείο της πόλης και μια ανάμνηση. Εκατοντάδες ονόματα στον τηλεφωνικό σου κατάλογο που δεν θυμάσαι σε ποιον ανήκουν. Τόσες πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθείς: δουλειές, έρωτες, ταξίδια. «Μα, εσύ πότε θα μεγαλώσεις» ρώτησες πριν φύγεις, πριν μεγαλώσεις κι εσύ. «ΠΟΤΕ» σου απάντησα πεισματικά.
Τι κι αν έκανα τόσα πολλά παιδικά λάθη! Είμαι ακόμη η ροζ μπαλαρίνα σου που δεν την αγγίζει ο πόνος, η πτώση, η γενικευμένη κατάθλιψη, ο κομφορμισμός. Βλέπω ευκαιρίες στην καμμένη γη. Έχω όραμα σε μία χώρα που κανείς δεν το κράτησε. Δεν φοβάμαι να μεγαλώσω ξέρεις. Φοβάμαι να χάσω τη μαγεία. Με τρομάζουν αυτοί που την σκοτώνουν.
Κι όπως κολλούσα το παιδικό μουτράκι μου σε εκείνη τη βιτρίνα του παιχνιδάδικου, το κολλάω ακόμη με τον ίδιο ενθουσιασμό σε καθετί όμορφο. Ακόμη σπουδάζω για να μη χάσω την περιέργειά μου. Ακόμη βλέπω πώς θα φυτέψω το σπόρο να γίνει λουλούδι εκεί που δεν φαντάζεσαι ότι μπορείς να φτιάξεις κήπο. Ακόμη αγαπώ τους τρελούς που με κάνουν να αισθάνομαι σαν σε κοπάνα από το σχολείο. Που κλείνουν αυθάδικα το μάτι στα πρέπει, στις διορίες και στις απαιτήσεις των άλλων.
Ακόμη ετοιμάζω βαλίτσες και ονειρεύομαι να γυρίσω τον κόσμο. Κάθε γωνιά που δεν έχω δει μοιάζει με μία συναρπαστική ανακάλυψη. Ακόμη γυρίζω την πλάτη σε όσα μου θυμίζουν ότι ενηλικιώθηκα: τις υποχρεώσεις, τα χρέη, τους απλήρωτους λογαριασμούς, την πίεση να γίνω σαν όλους τους άλλους.
Προσπαθείς να μου μιλήσεις μήνες τώρα. Ξέρω πως μέσα σου ελπίζεις ότι έμεινα όπως με είχες αφήσει. Εύθραυστη και αλαβάστρινη στο παρουσιαστικό. Αγύριστο κεφάλι με παιδικό πείσμα. Ατίθαση. Χωρίς χρόνο και όρια. Ένα μωρό που καταλαβαίνει μόνο τα συναισθήματα και τις διαθέσεις του.
Ελπίζεις να σου ανοίξω την ίδια πόρτα. Να ακούσεις το δυνατό μου γέλιο καθώς με κυνηγάς στο διαμέρισμα. Να σε πω «ομορφούλη» όπως σε φώναζα. Να φοράω ροζ κραγιόν και να μυρίζω παιδικό αφρόλουτρο. Και ύστερα σου απαντώ ψυχρά σαν γυναίκα. Σε κοιτάζω αυστηρά. Φοράω μαύρα ρούχα και μοιάζω παγερά αδιάφορη.
Όμως δεν άλλαξα εγώ. Εγώ έμεινα αυτή που σε αγάπησε όπως αγαπάνε τα παιδιά. Αλλάζουν όμως οι άνθρωποι γύρω μου και σκοτώνουν τα όνειρα πριν γεράσουν. Ξέρεις κάτι; Έφυγα μακριά σου γιατί έγινες ένας από αυτούς.