Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Ανθρώπινα τα λάθη και ποιος ο αναμάρτητος για να τα κρίνει; Ανθρώπινα τα λάθη και η παραδοχή κι η αναγνώριση, μπορεί να μην διορθώνoυν τα πάντα, δείχνουν όμως πως ο εγωισμός δεν ξεπερνά το συναίσθημα, δείχνουν πως το “εγώ” δεν είναι πάνω απ’ το “εμείς”.
Δεν έφεραν τα λάθη το τέλος. Δεν ήταν τα λάθη, οι παραλείψεις ή οι μικρές προδοσίες που χώρισαν τους δρόμους μας. Αυτός ο εγωισμός ήταν, που μέσα σου ήταν πάνω και πέρα απ’ όλα. Ένα ανυπέρβλητο “εγώ” που δεν μπορούσε να παραδεχτεί, να αναγνωρίσει, να αποδεχτεί.
Έκανα λάθη. Έκανα λάθη, που παραδέχτηκα, που προσπάθησα να διορθώσω. Άλλαξε κάτι; Μπορεί και τίποτα, μπορεί και τα πάντα. Η ουσία είναι πως είχα το θάρρος και την τόλμη και την δύναμη, να πω “Έφταιξα. Λυπάμαι!”.
Έκανες λάθη. Έκανες λάθη που δεν βρήκες ποτέ το θάρρος, την τόλμη, την δύναμη να παραδεχτείς. Θολωμένο το βλέμμα σου από έναν εγωισμό που κατάπινε σιγά σιγά κάθε συναίσθημα, μέχρι που εξαφάνισε τα πάντα. Τι θα άλλαζε μια συγνώμη; Μπορεί και τίποτα, μπορεί και τα πάντα. Η ουσία είναι πως δεν έκανες ποτέ το βήμα να την ξεστομίσεις.
Ανθρώπινα τα λάθη και ποιος ο αναμάρτητος για να τα κρίνει; Μα δεν έφεραν τα λάθη το τέλος. Ένας άκαμπτος, ατέλειωτος εγωισμός, μας πήρε απ’ το χέρι και μας οδήγησε εκεί. Εκεί που τίποτα δεν αλλάζει πια, εκεί που τίποτα δεν διορθώνεται πια, εκεί που τίποτα δεν επανέρχεται πια.
Έφταιξα; Έφταιξες; Σ’ αγάπησα; Μ΄ αγάπησες; Ούτε θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως εγώ σε κοίταζα στα μάτια.
