Γράφει η Πράξια Αρέστη
Δεν είμαι Ψυχολόγος, δεν είμαι ειδικός στις σχέσεις ούτε έχω ιδιαιτέρη εμπειρία, όμως, αν υπάρχει κάτι που έμαθα όσα χρόνια είμαι ζωντανή, είναι ότι ο έρωτας δεν πρέπει να πονάει. Ο έρωτας δεν πρέπει να σε καταστρέφει.
Φαντάσου μόνο, αν ο Καρυωτάκης, η Φρίντα, η Γώγου, η Μαλβίνα, η Αγγελική-Ρουκ, η Πολυδούρη και η Δημουλά αλλά και τόσοι άλλοι μεγάλοι ποιτητές προσπαθούσαν να φτιάξουν τον σπασμένο εαυτό τους; Αν έβλεπαν όλοι Ψυχολόγο για να θεραπεύσουν τις ευαισθησίες τους, τα τραύματά τους, τους έρωτές τους, τις πληγές τους.
Αν όλοι αυτοί οι δημιουργοί “θεράπευαν τον κακό και θλιμμένο τους εαυτό, τι θα απέμενε άραγε; Θα ήταν απλά καθημερινοί άνρθωποι που θα ξυπνούσαν, θα πήγαιναν δουλειά, θα έπιναν καφέ, θα έβλεπαν το βράδυ τηλεόραση, θα έβγαιναν με φίλους και ποτέ δε θα έπαιρναν το στυλό για να γράψουν την αιωνιότητα στην κόλλα τους.
Από την άλλη, ίσως χωρίς αυτούς τους μεγάλους έρωτες που τους “δημιούργησαν” να ήταν ευτυχισμένοι. Ίσως, όμως και να μην ένιωθαν τίποτα βαθύ, όπως τους περισσότερους κοινούς ανθρώπους, που να τους εμπνεύσει στο να δημιουργήσουν και να γράψουν.
Αν, όμως ο έρωτας τους έκανε ευτυχισμένους; Αν τους κρατούσε στη ζωή, αντί να τους σκοτώνει αργά και οδυνηρά; Σε κάποιους, κάποιες περιόδους της ζωής τους ίσως και να το έκανε. Όπως και σε μας. Όμως, η ιδέα ότι οι μεγάλοι έρωτες είναι καταστάσεις γεμάτο πόνο και καταστροφικές συνέπειες, πρέπει επιτέλους να καταρριφθεί. Γιατί δεν μπορούμε όλοι τον πόνο μας να τον κάνουμε τέχνη.
Δε ζούμε μέσα από την τέχνη. Και σίγουρα θέλουμε να ζούμε όσο πιο κοντά στην ευτυχία γίνεται. Δεν είμαστε ήρωες, ούτε έχουμε τη δύναμε να γίνουμε ήρωες για να πεθαίνουμε κάθε μέρα, υπηρετώντας την τέχνη, ξίνοντας παλιές πληγές και ανοίγοντας νέες, για να μην υπάρξει ποτέ τέλος στην έμπνευση.
Πρέπει να τελειώνουμε με τους έρωτες που πονάνε μια και καλή. Εκτός κι αν είναι ένα κομμάτι του σπασμένου μας εαυτού που το τρέφουμε για να γεννά τέχνη, ιδέες και ρομαντισμό. Αξίζουμε, όμως, και την ευτυχία. Έχουμε μόνο μία ζωή και έρωτες λίγους, μετρημένους στα δάχτυλα να ζήσουμε.
Ας μη χάνουμε χρόνο ζώντας συνεχώς για έρωτες που μας τρώνε την ψυχή και τα σωθικά. Ας εκπαιδεύσουμε την ψυχή μας να διαλέγει τους ευτυχισμένους έρωτες. Κι αυτοί μπορούν να μας εμπνεύσουν εξίσου. Ας μάθουμε στην καρδιά μας να γεμίζει και με τους χαρούμενους έρωτες. Να μην τρομάζει όταν νιώθει το χάδι κι όταν ακούει το σ’ αγαπώ. Να μην τρομάζει στη σιγουριά και την ασφάλεια της αγκαλιάς.
Ας τη μάθουμε να μη μένει πολύ εκεί που πονάει. Να μη συνηθίσει με τους ανθρώπους που τη χρησιμοποιούν, την εκμεταλλεύονται, την κακομεταχειρίζονται γιατί έτσι είναι. Όχι, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι και κανείς δεν πρέπει να ζει όντας ηττοπαθής στον έρωτα.
Ο έρωτας που μας αξίζει είναι ο ιδανικός έρωτας. Είναι ο έρωτας νικητής. Ο τρελός έρωτας και όχι ο βαρετός. Αυτός που έχει ρίσκα αλλά εχει και ενέργεια μέσα του, αυτός που μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια αλλά όχι βόλεμα. Όχι ο έρωτας ο καταστροφικός.
Όχι, αυτός που σε χτυπάει, σε απατάει, σε βρίζει, που αδιαφορεί, που σε εγκατελείπει για μήνες και για μια μέρα μόνο έρχεται. Αυτό δεν είναι έρωτας. Όχι, αυτό είναι ένα βάσανο που σε τρώει αργά και αλύπητα. Όχι, δεν σου αξίζει κάτι τέτοιο. Γιατί, να σου αξίζει, άλλωστε;
Ο έρωτας όσο δύσκολος κι αν είναι, όσα πάθη και τρέλα και να γεννά μέσα μας, δεν πρέπει να σε καταστρέφει. Οικονομικά, κοινωνικά, συναισθηματικά, δεν πρεπει να σε τραβάει σε λάθος δρόμους.
