Ήταν πάντα, αργά για εμάς!
Γράφει η Πράξια Αρέστη
Ακόμη ένα μήνυμα που έμεινε αναπάντητο για μέρες. Ακόμη μια φορά που είπες ότι θα έρθεις και μετά εξαφανίστηκες. Ακόμη μία χαμένη ευκαιρία.
Με πιάνει το παράπονο. Δε φαίνεται να αντιλαμβάνεσαι καν τι λες και τι κάνεις. Έρχεσαι όταν σε βολεύει και μετά θες να μου κλείνεις το στόμα να μην ενοχλώ την ησυχία σου και τις δουλειές σου. Νιώθω όπως ένα παλιό αντικείμενο που κάποτε αγάπησαν, που κάποτε το θυμούνται μόνο και μόνο επειδή είναι εκεί, μόνο και μόνο επειδή θα ανταποκριθεί και θα δεχθεί ό,τι κι αν του κάνουν.
“Φύγε”, μου λες. “Χάνεις άδικα το χρόνο σου”.
Πάντα ήσουν πιο σκληρός απ’ όσο μπορούσα να αντέξω. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διώξεις κάποιον κι εσύ διάλεγες πάντα αυτούς που θα με πονούσαν περισσότερο.
Μάθε, όμως, αυτό. Ποτέ δεν ένιωσα ότι σπαταλούσα το χρόνο μου μαζί σου.
Πάντα ένιωθα ότι έχανα χρόνο και τα χρόνια περνούσαν χωρίς να ζω αυτά που θα ήθελα μαζί σου.
Ποτέ δεν μπορούσες, ποτέ δεν είχες χρόνο, ποτέ δεν έβρισκες το θάρρος, ποτέ δε σε ένοιαζε πόσο άσχημα νιώθω γι΄αυτό. Κέρδιζες χρόνο με υποσχέσεις και επιθέσεις, όμως, πάντα κατέληγα στον ίδιο παρανομάστη. Στο σχεδόν απόλυτο τίποτα.
Κάθε φορά η ίδια απογοήτευση. Να περιμένω, να μην μπορώ να πω τίποτα. Να μου δίνεις μια όμορφη μέρα και μετά άλλες τόσες να αλλάζεις και να γίνεσαι ξένος, ένας κοινός εχθρός.
Μάθε, λοιπόν ότι δε θέλω τίποτα από αυτά που κάποτε σου ζητούσα. Γιατί το θέμα δεν ήταν τι όνειρα είχα, αλλά τι όνειρα είχα μαζί σου.
Όχι, δεν είμαι και τόσο ρομαντική όσο νομίζεις. Δε θέλω ούτε ηλιοβασιλέματα, ούτε αγκαλιές τα βράδια στο κρεβάτι, ούτε σάλια ούτε πολλές κουβέντες.
Απλά ελπίζω σε κάποιες στιγμές που θα μπορώ να σε σβήνω έστω και λίγο από μέσα μου. Που με κάποιον τρόπο θα ξεχνάω. Που με κάποιον τρόπο θα νιώσω κάπως λίγο το ίδιο.
Εσύ να φύγεις. Να πας εκεί που μπορείς, εκεί που αντέχεις, εκεί που δεν πιέζεσαι, εκεί που δε σε ενοχλούν τα πάντα.
Να φύγεις και να τα πάρεις όλα μαζί σου.
Όμως, αυτά που ένιωσα και το λίγο χρόνο που μου χάριζες, κανείς δεν μπορεί να μου τα πάρει. Ούτε κι εσύ, ακόμα κι αν προσπάθησες να με πατήσεις στο λαιμό για να τα φτύσω όλα και να τα πάρεις πίσω σα να μην έγιναν ποτέ. Αυτά είναι μόνο δικά μου πια. Αυτα θα έχω πάντα να θυμάμαι.
Για τα άλλα μη σε νοιάζει. Έχω ξεγράψει κάθε άσχημη λέξη και κάθε διαβολικό βλέμμα που έπεσε πάνω μου και μου έγδαρε το δέρμα.
Δεν περιμένω τίποτα πια, όμως, δε θα σου πω το μεγάλο ψέμα ότι είμαι έτοιμη να ξανανιώσω με κάποιον άλλο.
Ναι, είναι πια αργά για μας. Ήταν πάντα άργα για μας. Πήγαμε κόντρα σε κάθε συνθήκη που μας ήθελε χώρια.
Κάποιος πάντα θα έφευγε πρώτος. Κάποιος πάντα θα επέστρεφε. Κάποτε και οι δύο θα τα παρατούσαμε. Για να μη χάσεις άλλο χρόνο, για να μη χάσω άλλο χρόνο. Για να μη χάνουμε άλλο χρόνο, εγώ μέσα στο τίποτα κι εσύ μέσα στα δεν μπορώ και τις εξηγήσεις.